Cocaine Bear

Het soort gruwelkomedies als Cocaine Bear hoef je echt niet serieus te nemen, daar zijn we ons van bewust. Het is zelfs niet heel zinvol om dit soort veredelde B-producties op een zelfde schaal te gaan beoordelen als het doorsnee cinema-aanbod. Maar zelfs met alle goeie wil: dit is gewoon een heel crappy would-be cultfilm die simpelweg niets te bieden heeft.

De van de pot gerukte opzet - een vracht cocaïne belandt in de poten van een beer, die vervolgens loos gaat in een nationaal park - had beslist tot een lollige prent kunnen leiden, maar Cocaine Bear lijkt amper over een uitgewerkt script te beschikken. Laat ons hopen dat scenarist Jimmy Gardner nog andere passies ontdekt tegen dat hij volwassen is.

Een grandioze mislukking, zelfs zonder dit ook maar één minuut ernstig te willen nemen

Elisabeth Banks, die zowel als actrice als als filmmaker maar wat aanmoddert, heeft geen enkele feeling voor ritme en schippert hulpeloos tussen hilarisch bedoelde gore en akelig bloedvergieten, waarbij ze er geen seconde in slaagt ons te laten meeleven met de pover uitgewerkte figuren. De grappig bedoelde eliminaties van de personages door de op hol geslagen beer, werken geen enkele keer, noch als grap, noch als shocker. Cocaine Bear faalt grandioos in het zoeken naar die balans waarbij je het soort genietbare pulp krijgt dat scoort op filmfeestjes of op de achtergrond van een drink- of smoorgelag.

In memory of Ray Liotta... Tja, die koos er zeker niet altijd de beste films uit eigenlijk.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de