13 Assassins

Een paar jaar geleden zagen we al een kleine revival van de samurai films, ook wel jidaigeki genoemd, met films als Zatoichi, The Twilight Samurai of zelfs het bedenkelijke The Last Samurai. Deze keer is het de beurt aan filmisch duizendpoot Takashi Miike om zijn tanden in het genre te zetten met niet minder dan twee films op één jaar tijd. In afwachting van de remake van Kobayashi’s meesterwerk Harakiri, de eerste 3D film ooit in de officiële competitie op Cannes, worden we alvast getrakteerd op 13 Assassins.

Net als Harakiri is 13 Assassins een remake van een samurai film uit de jaren ’60, in dit geval de gelijknamige film van regisseur Eiichi Kudo. Het verhaal speelt zich af in het feodale Japan, waar heer Naritsugu, de sadistische broer van de Shogun, terreur zaait over heel het land. Shinzaemon, een samurai die diende in de elite garde van de vorige Shogun, wordt ingehuurd door een raadsman om Naritsugu te vermoorden. Om in zijn missie te slagen, huurt hij elf andere samurai in. Ze besluiten Naritsugu af te snijden op zijn tocht naar Edo en een hinderlaag op te zetten in het klein dorpje Ochiai. Onderweg ontmoeten ze de eigenzinnige jager Kiga Koyata, die ze als dertiende huurling aannemen. Samen gaan ze de confrontatie aan met de overmacht van Naritsugu’s leger.

Met een uitgekiende openingsscène, waarin een samurai harakiri pleegt uit verzet tegen de tirannie van Naritsugu, zet Miike direct de toon voor de film. Net als het origineel verkent hij de thematiek van loyaliteit en eer, maar ook corruptie, verval en kritiek op de samurai-code. Hierbij kiest hij vooral in het eerste deel van de film voor een zeer klassieke aanpak, met veel statische shots en een serene cameravoering. Tijdens deze scènes worden vooral de onderlinge relaties tussen de personages ontwikkeld, maar wordt ook de suspense opgedreven door de wreedheden van Naritsugu en de opbouw naar het eindgevecht te tonen. Met dit climactische eindgevecht, dat maar liefst 45 minuten duurt, verandert de toon opmerkelijk van een serieus drama naar een uitbundig actiefestijn. Hoewel Michael Bay ondertussen met Transformers 3 Miike’s finale qua duur overtroffen heeft, toont de Japanner hier wel een vakkundigheid waar Hollywood nog veel van kan leren. Miike zou ook zichzelf niet zijn als het bloed niet rijkelijk zou vloeien en afgehakte ledematen niet wild in het rond zouden vliegen.

Miike zou ook zichzelf niet zijn als het bloed niet rijkelijk zou vloeien en afgehakte ledematen niet wild in het rond zouden vliegen

Het is echter deze uitbundigheid die de geloofwaardigheid van de film naar beneden haalt, wat best spijtig is gezien het niveau en de opzet van het eerste deel. Bepaalde elementen zoals een kudde brandende ossen of houten constructies voelen te geforceerd aan, net als de haast eindeloze stroom vijanden en een regen van bloed na een ontploffing. De film vergt aldus een zeer grote bereidwilligheid van de kijker om mee te gaan in dit spektakel. Maar net als bij Kurosawa’s Seven Samurai is de gevechtschoreografie een waar genot om naar te kijken. Dat deze film daadwerkelijk aanvoelt als een moderne Seven Samurai blijkt verder ook uit de opzet van het verhaal (een klein groep huurlingen die een massa vijanden bevecht in een dorpje) of het komische personage Kiga, vergelijkbaar met de rol van Toshiro Mifune uit Seven Samurai. Takashi Miike levert hier dus niet alleen een uitstekende remake af, maar ook een waardige hommage aan een van de beste samurai films uit de geschiedenis.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de