Almost Famous

Midden jaren '70. Wanneer de zus van de 11-jarige William Miller het huis uitgaat om te ontsnappen aan haar overbezorgde moeder, laat ze hem al haar platen na met de mededeling dat hij ooit wel eens cool zal zijn. Vier jaar later is daarvan nog niet veel te merken, maar de muzikale schat heeft van William wel een rockfanaat gemaakt.

Na een ontmoeting met de legendarische rockcriticus Lester Bangs, opent zich een nieuwe wereld voor babyface William en het befaamde rockblad Rolling Stone biedt hem aan met de opkomende groep Stillwater op tournee te gaan en daarover verslag uit te brengen. Nadat hij aan moederlief heeft beloofd geen drugs te nemen en op tijd terug te zijn voor zijn eindexamens en van Lester de wijze raad meekrijgt niet bevriend te raken met de rocksterren, openen zich de deuren van de excentrieke rock'n roll-wereld.

Aanvankelijk loopt het niet van een leien dakje. Voor de meeste muzikanten is de journalist nog steeds de vijand en het vergt dan ook heel wat doorzettingsvermogen van William om met de bandleden, en in het bijzonder met de zanger Russell Hammond, een gesprek aan te knopen. Gelukkig zijn er de allerliefste groupies (of band-aids, zoals ze zichzelf liever noemen), die voor William een surrogaat-familie worden (Let's deflower the kid!). Vooral de innemende Penny Lane (De veelbelovende Kate Hudson werd terecht voor een Oscar genomineerd!) weet zijn hart te winnen, maar zij heeft het zelf meer voor Russell.

William ontdekt beetje bij beetje dat onder de glamour en het feestgedruis heel wat rottigheid zit. De bandleden zijn hypocriet, jaloers en streven enkel naar succes. De groupies worden verhandeld als koopwaar en verschuilen hun eenzaamheid onder een minzame glimlach. William ontdekt waarom je geen vrienden moet maken onder in de muziekwereld, en trekt zijn lessen uit de hoogtepunten én teleurstellingen om zo wat wijzer en volwassener te worden.

Inderdaad, hoewel Almost Famous in de eerst plaats een nostalgische blik is op de muziekwereld uit de jaren '70 (Regisseur Cameron Crowe baseerde zich op zijn eigen belevenissen als medewerker van Rolling Stone) en een ode aan de bands van toen, is het toch ook een verhaal over volwassen worden. William (schitterend onbeholpen neergezet door nieuwkomer Patrick Fugit) leeft voor het eerst zonder de beschermende moedervleugels en tracht zich sterk te houden in een wankele wereld. Volwassen worden in de backstage.

Immens innemende, nostalgische ode aan de muziekscene van de jaren '70

Zo smeedt Crowe humor, tragiek, romantiek en drama vakkundig aan elkaar tot een warme ode aan zijn eigen jeugd, zijn eerste stappen in de journalistiek en de muziekscene van toen. De cast die hij daar voor samenstelde, is weergaloos. Naast de revelaties Hudson en Fugit zijn er nog Philip Seymour Hoffman als Lester Bangs, Frances McDormand - simpelweg grandioos als William's moeder, Fairuza Balk, die als warhoofd Sapphire voor de komische noot zorgt en Billy Crudup, nog vrij onbekend, maar wacht maar af, die met verve de rol van Russell speelt (die Brad Pitt oorspronkelijk op zich zou nemen).

Als kijker weet Crowe je dus finaal voor zich te winnen, want met Almost Famous levert hij een hartverwarmende, heerlijk nostalgische film af, die je dankzij de soundtrack van seventies-klassiekers doet verlangen naar het verleden, zelfs als je er zelf niet eens bij was. De scène op de bus - Elton John's Tiny Dancer in koor - is onvergetelijk. Almost Famous verdiende dus meer dan enkel een Oscar voor beste scenario, wat veel beter maken ze in Hollywood niet.

Voor de volgelingen: op de dvd van deze film vindt u ook een uitgebreide versie van de film. Untitled is nóg een stuk beter.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de