The Love That Remains

Aanvankelijk wacht je geduldig op de ontwikkeling van een echte plot bij het bekijken van de niet meteen heldere taferelen in deze film. Maar dit IJslandse drama over een uiteenvallend gezin laat zich niet vastpinnen en groeit ietwat grillig uit tot een plakboek, een kunstwerk en een experiment tegelijk. Schijnbaar organisch groeit een kijk op een familieleven, waarbij observaties zo uit het leven geplukt lijken en met grote naturel worden vertolkt.

Nu en dan sluipt een surreëel element binnen of trekt fijnzinnige humor je aandacht. De actie wordt vaak onverwacht afgewisseld met symbolische snapshots. Zo zien we een ridder-vogelverschrikker de jaargetijden doorstaan.

The Love That Remains is zo enerzijds een rustig binnendringende kijk op familiedynamieken en versplinterde intimiteit maar is anderzijds vooral een film die eerder lijkt ontstaan te zijn dan bedacht. Alle lof aan regisseur Pálmason (Godland, A White White Day) die narratieve conventies achterwege laat en een verhaal en sfeer laat groeien en de kijker daarbij voortdurend te verrassen - en nu en dan te verwarren.

Een grillige combo van kunstwerk, experiment en plakboek

De jazzy soundtrack onderstreept het freewheelende aspect van deze bijzondere en finaal ook warme prent.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de