One Battle After Another

Genre: Actie | Duur: 2u41 | 2025 | Release: 24 September 2025 | Land: VS | Regie: Paul Thomas Anderson | Cast: Leonardo DiCaprio, Chase Infiniti, Benicio Del Toro, Sean Penn, Regina Hall, Teyana Taylor, Wood Harris, Tony Goldwyn, John Hoogenakker, Alana Haim

Als je het ons vraagt is Inherent Vice de meest atypische en misschien ook wel de minst bevredigende film uit het imponerende oeuvre van de onnavolgbare Paul Thomas Anderson. Dat ook One Battle After Another (losjes) gebaseerd is op een boek van Thomas Pynchon, deed vermoeden dat we geen nieuwe Phantom Thread of There Will Be Blood zouden geserveerd krijgen. Wat we dan wel krijgen, is iets zeer onvergelijkbaars dat de kijker meer dan twee en een half uur alle kanten op stuurt. 

'Alle kanten' kan in de eerste plaats wijzen op het schijnbare stuurloze dat deze gesjeesde plot kenmerkt. Het relaas stelt ons voor aan een koppel revolutionairen dat gescheiden raakt, waarna de paranoïde vader - Leonardo DiCaprio in een rol die voor Joaquin Phoenix lijkt bestemd te zijn - 16 jaar later zijn dochter behoedt voor zijn verleden dat hen wel eens zou kunnen inhalen. Een fanatiek opgewonden standje, kolonel Lockjaw genaamd, blijkt inderdaad al die jaren een rekening te willen vereffenen met Bob en Willa. 

Wat volgt is een voortdurend onvoorspelbaar, opwindend, meeslepend en heel erg entertainend avontuur dat je dus ook diffuus kan noemen omwille van de mengelmoes aan genres die hier aangeraakt worden. Anderson waagt zich aan drama, actie, thriller, exploitatie, spionage, komedie en satire en zal aldus zeker bij aanvang de kijker wat naar houvast laten zoeken. Dat schalkse spelen met verwachtingen, zijn we niet gewend van de cineast, hoewel het enerverend effect van de bruuske montage, de wel erg raak gekozen songs en de disharmonieuze klankband wel zeer kenmerkend zijn voor Anderson. We moesten meermaals denken aan Punch-Drunk Love, Inherent Vice maar ook aan The Master, Magnolia en Licorice Pizza. One Battle After Another is een feest voor cinefielen. Scorsese, Tarantino, Kubrick, Fincher en de Coens lijken allemaal hun invloeden te hebben, en als je verder zoekt zie je ook sporen van Oliver Stone, Brian De Palma, Norman Jewison, Sidney Lumet, ... Heerlijk. 

Ook inhoudelijk gaat Anderson loos. De roman dateert uit 1990 maar werd geïnjecteerd met een dosis actualiteit waardoor One Battle After Another met veel spot en ironie de VS anno 2025 fileert. Hoe komisch de opzet van bepaalde taferelen, altijd sluimert wel ergens de idee dat dit wel eens realistischer kan zijn dan het lijkt. In die zin zal deze instantklassieker voor eeuwig een grandioos tijdsbeeld leveren, gekenmerkt door polarisering, paranoia en white supremacy. Toch broeit in de kern een warme focus op een vader-dochterrelatie.

DiCaprio is genietbaar als altijd, al is zijn vertolking niet van het soort intensiteit die we van hem het meest gewend zijn. Hij neemt zeker ook lang niet alle schermtijd in. Als zijn dochter wordt  de geweldige Chase Infiniti (ook te zien in de serie Presumed Innocent) meteen de sterrenhemel in gekatapulteerd, maar het is Sean Penn die de show steelt met een even grappige als grillige vertolking. 

Na 160 minuten wonderbaarlijke amusement is de teleurstelling dat dit een eerder lichtvoetige en verrassend toegankelijke Andersonfilm is in plaats van opnieuw een doorleefd, prestigieus drama, wel flink gezakt maar dat laat niet na dat we toch de vraag stellen waar precies de genialiteit zit in deze film die hem in alle eindejaarslijstjes en awarduitreikingen flink zal laten scoren.