August: Osage County

Is acteren doen alsof of zo goed mogelijk 'zijn'? Acteurs als Al Pacino, Dustin Hoffman en Mery Streep maken met de meeste van hun rollen diepe indruk, al zijn het vrijwel altijd zeer nadrukkelijke, weinig subtiele vertolkingen, variaties op hun eigen imago. Zet daarnaast iemand als Daniel Day-Lewis en je krijgt een heel andere bepaling van wat acteren is. Als filmfan willen we daar niet moeilijk over doen: we zien ze allemaal graag aan het werk. Wat August: Osage County betreft, is er echt maar één woord voor wat Oscarkoningin Meryl Streep hier opvoert: aanstellerij.

De wijze waarop Streep hier in de rol kruipt van een aan kanker lijdend, aftakelend, verbitterd kreng van een matriarch, is immers van alle nuance ontdaan: het is een groteske aaneenschakeling van theatrale hysterie en overdreven emotionele uithalen die het grootste deel van de filmbeleving bepaalt. Streep briest zich een weg doorheen dit familiedrama als een soort helse clown, een op hol geslagen derderangsactrice die alles uit de kast haalt om gezien te willen worden.

Het is uiteraard wel de bedoeling dat we haar personage, Violet Weston, onsympathiek vinden. Ze schotelt haar drie dochters en de rest van de verzamelde familie meedogenloze boodschappen voor, wat dan weer aanleiding geeft tot uitingen van opgekropte frustraties en het blootleggen van familiegeheimen. Het gaat er dan ook heftig aan toe aan de eettafel. Verbazingwekkend echter dat dit hele spektakel eerder irritatie dan medeleven of animositeit opwekt. Als je weet dat scenarist Tracie Letts ook Killer Joe schreef, waarin een dysfunctionele familie geserveerd werd in een sardonisch, gitzwart sausje, kan je niet anders dan August: Osage County een enorme teleurstelling vinden. De weinig ervaren regisseur John Wells en de zijnen - o.a. producent Harvey Weinstein - nemen dit komisch bedoelde drama immers véél te ernstig en laten talloze kansen liggen om de familiale verhoudingen op brutale of absurde wijze onderuit te halen. Het gaat er bloedserieus aan toe, o.a. om die Oscarkansen niet te verprutsen - de film kreeg echter enkel twee acteursnominaties. Slechts enkele keren breekt een zinnetje door dat vermoedens oproept van het hilarisch potentieel van dit gegeven.

We hadden dat ook wel kunnen voorspellen: je verzamelt geen kransje topacteurs om hen dan in ranzige, vulgaire taferelen te laten belanden waarvan het grote publiek niet kan inschatten of ze nu grappig of ernstig bedoeld zijn, zoals dat in Killer Joe het geval was met duidelijk veel moedigere acteurs. Iemand als Julia Roberts zoekt naar ijdelheidsprojecten waarin het extreme nog altijd binnen keurig bereik ligt. In de meeste van haar scènes zie je eveneens dat de cineast, net als bij Streep, weinig te zeggen had: ze doet wat ze wil met haar personage en dat gebeurt helaas opmerkelijk ongeïnspireerd. Een van de pot gerukte Juliette Lewis vindt misschien wel als enige de juiste benadering voor dit soort campy bedoelde toestanden. De compleet miscastte Benedict Cumberbatch is als malloot van de familie vooral genant.

Er is echt maar één woord voor wat Oscarkoningin Meryl Streep hier opvoert: aanstellerij.

Dit soort zogenaamde prestigeprojecten bezwijkt in Hollywood wel vaker onder een strikte moraal, die de prent een garantie moet bieden op een groot, behoudsgezind publiek. Het zijn laffe, zoutloze producties die in dit geval verspilling zijn van een interessant theaterstuk en een geweldige cast.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de