Close

Heeft er ooit een Vlaming zo groots gedebuteerd als Lukas Dhont met Girl, dat internationaal bekroond werd en op alle vlakken van vakmanschap en passie getuigde? Hoe volg je zoiets op? Met simpelweg een nieuw meesterwerk. Close is grootser, rijper, indrukwekkender. We zijn verbluft.

Dhont stelt in zijn tweede langspeler de vriendschap centraal tussen twee dertienjarigen. De lagereschooltijd zit er op voor Léo en Rémi en de overstap naar het secundair onderwijs zorgt voor het herdefiniëren van hun vriendschap. Misschien is het niet bevorderlijk voor hun imago om zo close te zijn? Léo tracht zijn speelveld te verruimen door lid te worden van een hockeyteam maar de iets introvertere Rémi weet niet hoe met die sociale veranderingen om te gaan.

Met precisie en een meticuleuze aandacht voor karakteruitwerking schetst Dhont de overgang van kind naar puber en de plaats van tederheid en intimiteit in die fase. Léo en Rémi beleven hun zomer dollend en zorgeloos om vervolgens de harde tienertijd in te stappen. Welke leeftijd is meer delicaat dan 13, waarbij elke mening en oordeel doet piekeren en twijfelen? De nuance en naturel waarmee Dhont en co-scenarist Angelo Tijssens de relatie tussen de jongens laat evolueren, is meesterlijk. Het duo heeft zich duidelijk veel tijd en rewrites gepermitteerd, wat ook zo hoort. Laat de haast en oppervlakkigheid maar over aan de Jan Verheyens.

Close dringt aldus binnen in je hoofd, hart en buik. Dit relaas, bezwaard door de verpletterende onherstelbaarheid der dingen, is hartverscheurend pijnlijk. De tragiek die de twee jonge protagonisten meedragen, zorgt voor een rijk palet aan emoties - ook bij de kijker. De twee hoofdrolspelers brengen dat immers fenomenaal. Het is verbluffend hoe Dhont deze piepjonge acteurs tot zo'n subtiel spel heeft gebracht. Wat Kevin Janssens in een kleine rol bijdraagt mag trouwens niet onvermeld blijven. Een ingetogen eettafelscène bevestigt zijn nog te weinig gewaardeerde talent. Emilie Dequenne etaleert ijzersterk moederliefde en wanhoop. Waw.

Verbluffend, groots, grandioos en vooral hartverscheurend

Hollywood heeft Close intussen aan de boezem gedrukt en er is sprake van oscarnominaties. Niet alleen voor beste internationale productie, maar ook voor beste film en zelfs beste regisseur! De melodramatische invalshoek zal daar een rol in spelen, maar het mag duidelijk zijn dat Dhont en Tijssens exact wisten wat ze creëerden. Laat als kijker je tranen de vrije loop. Er is niets goedkoop of sentimenteel aan de oprechtheid van Close.

Dhont is een uitzonderlijk getalenteerd cineast die met Close voor een klein meesterwerk zorgt dat nog lang zal bijblijven. Petje af en diepe buiging.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de