Exodus: Gods and Kings

Hollywood lijkt weer even helemaal in de ban van de bijbelepen. De mythische taferelen staan dan ook dikwijls garant voor groots spektakel en tragische conflicten. De kunst is echter om die twee elementen goed te balanceren, wat met de komst van computereffecten niet altijd evident is. Nog maar pas geleden waagde Darren Aronofsky zich al aan het op gemengde reacties onthaalde Noah. Het is dan ook moeilijk om Exodus: Gods and Kings hier niet tegenover te plaatsen. Maar wie is hiervoor beter geschikt dan Ridley Scott? Want met Gladiator en Kingdom Of Heaven heeft hij al enkele sandalenfilms verwezenlijkt. Toch voelt deze film eerder routineus ingeblikt aan en heeft de regisseur maar weinig inspanningen gedaan om dit verhaal iets eigentijds mee te geven.

Mozes dient als generaal en vertrouweling onder de farao Seti I. De joodse bevolking wordt onderdrukt door de toenmalige Egyptische grootmacht. Nadat de farao sterft, neemt zijn zoon Ramses de fakkel over. Maar wanneer Mozes' ware afkomst blootgelegd wordt, verstoot de familie hem meteen. Ondanks zijn afkeer tegen godsdienst, wordt Mozes echter door God persoonlijk uitgekozen om de joodse bevolking te bevrijden.

Het is best interessant dat Mozes hier als geloofsscepticus wordt neergezet. Toch lijkt hij zich maar weinig te verzetten tegen de boetedoening die God de troonopvolger en diens bevolking oplegt, bij wie Mozes uiteindelijk toch een groot stuk van zijn leven doorbracht. Ook de schuldgevoelens waar hij tijdens de vele plagen kennelijk mee worstelt, blijven te oppervlakkig. Dit terwijl zijn innerlijk conflict met geloof de drijvende motor van het verhaal had kunnen zijn. Zo laat Scott een groot potentieel om de kwelling van zijn personage te vatten, bijna volledig links liggen. Op deze manier geeft hij het relaas jammer genoeg geen eigen insteek. Anderzijds is het geen slecht idee dat de scenaristen hebben gekozen om de roeping van God in de gedaante van een jongetje voor te stellen.

Ridley Scott houdt zich hier eerder braaf aan de oorspronkelijke legende en zoekt de tragiek vooral op in het spektakel.

Scott houdt zich hier dus eerder braaf aan de oorspronkelijke legende en zoekt de tragiek vooral op in het spektakel. Gelukkig weet de regisseur dit door een goed evenwicht van digitale toverij en klassiek vakmanschap met veel finesse tot stand te laten komen. Vooral de plagen zadelen je met een onheilspellend gevoel op. Ook de prachtige landschapsfotografie van de Spaanse ruige gebergtes die hier als decor dienen, ademen iets bezwerend uit.

De casting van deze film had ook creatiever gekund. Zo lijkt Christian Bale een vreemde keuze voor de rol van Mozes gezien het bullenbakkenimago waar de acteur mee worstelt. Ook Sigourney Weaver en Aaron Paul lijken niet echt thuis te horen in dit soort film - al stellen hun rollen weinig voor. Joel Edgerton is daarentegen wel een prima booswicht maar het magere scenario biedt hem weinig kansen om te tonen wat hij werkelijk in zijn mars heeft. Ben Kingsley krijgt zijn zoveelste historische rolletje maar zijn bijdrage biedt weinig meerwaarde.

Al bij al is dit dus genietbaar kijkvoer maar toegegeven: is deze film niet het zoveelste matige product dat Scott uit zijn mouw schudt? Het biedt bovendien weinig hoop voor de geplande vervolgen op Blade Runner en Prometheus. Misschien is het geen slecht idee dat de man stilaan plaats maakt voor een nieuwe generatie van visionaire cineasten?

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de