Instant Family

Ooit bewees hij zijn kunnen in Boogie Nights, The Departed, We Own the Night en The Fighter. Maar Mark Wahlberg heeft er blijkbaar geen zin meer in, die kwaliteitsproducties waar je hard voor moet werken. Instant Family is dus, net als recent nog Spenser Confidential en Daddy's Home 2 een schabouwelijk Hollywoodproduct waarvoor niemand ook maar enige echte moeite heeft gedaan.

We ontmoeten Pete en Ellie, succesvolle ondernemers zonder kinderen. Hun gezinswens is vaag en vrijblijvend maar dan raken ze toch geboeid door het concept pleegouderschap. Alleen speelt deze film zich af in een wereld waarin alle potentiële pleegkinderen er als modellen uitzien en het strikt welstellende koppels zijn die hopen hun enorme huizen open te kunnen stellen voor de uitgestoten bloedjes van crackverslaafden. 'We zijn niet rijk!' horen we Pete stellen wanneer ze niet één, maar meteen drie getroebleerde ukken opvangen en die verstomd het riante villaatje aanschouwen. Tja, dit is een nadrukkelijke Hollywoodfantasie waarin wel degelijk iedereen in kasten van huizen woont en men - als opvoeder in dit geval - door de heersende moraal wordt afgerekend op elke imperfectie. Van daaruit wordt, misschien onbedoeld, het soort volk opgehemeld dat zijn kinderen klaarstoomt voor de ratrace en zich immer vanuit een zekere superioriteit gedraagt tegenover elke minderheid.

Nee, Instant Family is dus niet het soort vermakelijke familiekomedie die het wil zijn maar een onbeschaamd kapitalistisch pamflet met niet één geslaagde grap of ietwat geloofwaardige enscenering. Wat vreemd dat deze troep al bij al behoorlijk onthaald werd. Scenarist en regisseur Sean Anders (Daddy's Home, Horrible Bosses 2) is een ongeïnspireerde, derderangsfilmmaker zonder een greintje gevoel voor tempo, gevatheid of originaliteit die op een veel te hoog niveau tracht mee te spelen.

Wahlberg komt iets zachter uit de hoek dan gewoonlijk, maar zijn personage is alweer zo'n typische conservatieve vader die - zoals de doorsnee Amerikaanse kijker het wil - zijn dochter niet in de buurt van jongens wil zien en stoerheid als voornaamste waarde voor zijn zoon nastreeft. Rose Byrne - oh, wat is ze toch meer waard dan dit inferieur gedoe! - moet eens te meer een beetje het harkerige type uitbeelden dat impulsief reageert op situaties waarbij zelfs een kleuter eerst eens zou nadenken.

Onuitstaanbare, valse fêtering van superieure morele waarden

Het tweetal wordt bijgestaan door een zoot irritante familieleden en een akelig republikeins ogend groepje wensouders, aangevoerd door Octavia Spencer die niet weet of ze in een komedie of een drama zit en de hoogst irritante, expressieloze Tig Notaro, een grijzige huisvrouw die in haar thuisland als comédienne wordt geprezen. Isabela Merced, die je misschien kent als Dora uit de liveactionverfilming van de kleuterreeks, vertolkt de 15-jarige Lizzy als een ongenuanceerd vat vol tegenstrijdigheden waarmee de grilligheid van de puberteit in de verf moet gezet worden. Lang niet zo'n onuitstaanbaar groepje personages moeten verdragen- en dat twee uur lang!

Er is iets wezenlijk altruïstisch en sociaal aan het concept pleegouderschap, maar Instant Family weet dat geenszins te vatten. Dat de plot zijn sentimentele climax uiteindelijk laat afhangen van het feit of een kansloze verslaafde moeder hervallen is of niet, trekt een dikke cynische streep onder de afgezaagde verwikkelingen. Dit product laat een smerige nasmaak achter.

Te zien op Netflix

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de