Ken Park

Met de wetenschap dat Ken Park de tweede samenwerking is tussen regisseur Larry Clark (Kids) en scenarist Harmony Korine (tevens regisseur van de weergaloze freakshows Gummo en Julien Donkey-Boy), kon ik reeds op voorhand gissen naar wat ik voorgeschoteld zou krijgen. En inderdaad, via een docu-achtige sociale provocatiestudie van een groepje bevriende teenagers wordt opnieuw een niet al te positief beeld opgehangen van vele hedendaagse Amerikaanse gezinssituaties. Terwijl Kids de skaters nog afschilderde als imorele leeglopers die niets anders doen dan weed roken, rondneuken en zonder reden met mekaar op de vuist gaan, biedt deze film een toch ietwat genuanceerdere visie, wat daarom nog niet betekent dat de toeschouwer niet geconfronteerd wordt met promiscue seks, destructieve drugs en onvatbaar geweld. Integendeel zelfs!

Het verhaal wordt ons ingeleid door Shawn (James Bullard) die vertelt hoe zijn vriendje Ken Park zich op een bedrieglijk rustige namiddag na school een kogel door het hoofd schiet. Een toepasselijke metafoor voor vele Amerikaanse stadjes (plaats van het gebeuren is Visalia, een nietszeggende negorij nabij Los Angelos) met hun verstikkende milieus en kleinburgerlijke mensen die onbewogen en saai zijn aan de buitenkant maar des te explosiever aan de binnenkant. Hoewel het snel duidelijk wordt dat Shawn van goede inborst is, bedriegt hij zonder enige scrupules zijn liefje met diens moeder (wat ons getoond wordt in een op zijn zachtst gezegd expliciete vrijscène), die blijkbaar nog weinig affectie kan opbrengen voor haar echtgenoot. Claude leeft in tegenstelling tot Shawn nog bij zijn ouders maar is daar zelf niet zo gelukkig mee. Zijn vader is een werkloze alcoholicus die zijn gevoelige zoon graag slaat en vernedert terwijl zijn naïeve zwangere moeder (een bijna onherkenbare Amanda Plummer) amper tussen beiden komt. Verder zijn er nog Peaches en Tate. Peaches, een exotisch knap meisje, is de enige van het gezelschap die een goede relatie heeft met haar diepgelovige vader die in respectvolle rouw leeft voor zijn overleden vrouw....tot ze haar seksualiteit begint te exploreren. Tate tenslotte is een intelligente maar tevens bijzonder onverdraagzame en opvliegende jongeman die bij zijn grootouders inwoont. Ondanks hun goede bedoelingen en zorgzame attenties, kan hij er absoluut niet aarden....met alle gevolgen van dien!

Zoals cineast Clark zelf beweert, zit het verschil met Kids in de focus op de letterlijke vangnetten van sociale relaties tussen de protagonisten onderling. Terwijl Kids de bikkelharde leefwereld van sleutelkinderen laat zien die verboden terrein is voor hun ouders, is de camera in Ken Park binnen de huizen opgesteld en zoemt hij juist in op de relaties tussen rebellerende teenagers en hun losgeslagen familieleden. Onbeschaamd ontmaskeren Clark en Korine opnieuwe de illusie van het modale meelevende gezin en doorprikt hij meedogenloos wat voor de conservatieve vleugel de belangrijkste bouwsteen is voor de American Dream. Niet enkel de jongeren maar tevens de volwassen vallen ten prooi aan deze ogenschijnlijk onschuldige maar veeleer verwoestende voedingsbodem voor geweld en ellende. Ken Park bewijst immers dat de scheidingslijnen tussen gefrustreerde agressoren en hun soms medeplichtige slachtoffers niet altijd even duidelijk te trekken zijn.

De twee sterren qoutering wil hier dus absoluut niet zeggen dat de prent maar van een gemiddeld niveau of slecht is: de film steekt nog zonder enige moeite met kop en schouder boven drie vierde uit van wat er veelal in de cinema te bekijken valt . Om de vergelijking met Kids tenslotte verder te trekken, is Ken Park in feite minder schockerend en brutaal (weliswaar op enkele scènes na) maar zonder twijfel meer onderhoudend en omvattend. Anders gezegd, Larry Clark's nieuwe prent is gewoonweg een goede film. Niet meer, niet minder..

Koen Thiéry Helemaal (niet) akkoord? Lees de