La Mala Educacion

Wie houden we voor de gek? U hebt helemaal onze absolutie niet nodig om de nieuwe Almodóvar te gaan bekijken. We hebben het immers over één van de beste auteurs/cineasten nog actief. De man heeft al zeker een decennium lang geen mindere film gemaakt en bovendien weet hij steeds weer interessante dingen te doen binnen zijn eigen stijl. Louter voor de schijn dan maar, zeggen we dat La mala educación opnieuw een prima, niet te missen film is. Wie echter een herhaling van het teruggehouden plechtstatige Hable con ella verlangt, riskeert van een kale reis terug te komen.

Almodóvar grijpt terug naar zijn vroegere meer speelse stijl en kentekenend daarvoor is dat Javier Cámara, de zwijgzame verpleger Benigno uit de vorige film, hier wordt opgevoerd in een hilarische travestierol. Voor het eerst komen er in een Almodóvar-film namelijk helemaal geen vrouwen meer aan te pas, of althans geen echte. Het verhaal draait om Enrique en Ignacio, in de jaren '60 twee op elkaar verliefde schoolkameraadjes in een katholiek college. Ze worden echter uit elkaar gedreven door hun prefect/literatuurprofessor padre Manuelo die Ignacio en zijn engelenstemmetje voor hem alleen wil (u leest ongetwijfeld tussen de regels wat we daarmee bedoelen). De film vangt echter aan in de jaren '80 als Enrique een debuterend regisseur is (gespeeld door Fele Martínez uit Tesis), en Ignacio plots bij hem opduikt met een filmscript dat hun relaas vertelt.

Is 'La mala educacion' dan ook het relaas van koorknaap/movida-regisseur Almodóvar? "Wat niet autobiografisch is, is plagiaat", geeft hij zelf als antwoord op deze vraag, maar het blijkt niet om zijn eigen verhaal te gaan.

Nu heeft u misschien genoeg van de dagelijkse berichtgeving van het proces-Dutroux en krijgt u bij een synopsis "pater vergrijpt zich aan leerling" angstbeelden van een platkomische aanpak, maar het belangrijkste dat u over deze film moet weten is dat de slechte opvoeding uit de titel voornamelijk een opstapje is voor wat de maker een film-noir noemt, opgedragen aan Billy Wilder's klassieker Double Indemnity (10 punten voor hij/zij die de filmposter spot!). Dat betekent niet dat Almodóvar de visuele stijl van de film-noir hanteert (de warme kleuren cinematografie is die van de eigen Átame! en Mujeres al borde de un ataque de nervios), maar des te meer dat het om een film-noir verhaal gaat vol zwendel en bedrog, compleet met Gael García Bernal als blondgepruikte femme fatale.

Wederom raakt Almodóvar weg met dingen waar anderen zich niet aan zouden wagen, en hij laat vooral niet na om hier zijn eigen touch aan te geven. Zo is er in de eerste plaats een voortreffelijk script (vol met meergelaagde en symmetrische hoogstandjes), maar ook de adembenemende performances (zingende koorknapen zijn nu eenmaal pure schoonheid), het verder bouwen op elementen uit vorig werk (in dit geval La ley del deseo), de verzorgde overgangen, de homo-erotiek en (niet onbelangrijk) de humor. Anderzijds wil Almodóvar geen water bij de wijn doen en bij zijn frivoliteit blijven, hetgeen wat wringt met de suspense en cool van film-noir. Hij bereikt met de stijl geen wegblazend resultaat zoals David Lynch dat doet, maar zoiets weegt enkel door in ons oordeel of deze film gerekend mag worden tot de meesterwerken dan wel tot de zeer goede films van de regisseur. En dat een zeer goede Almodóvar de moeite loont staat in elk geval buiten kijf.

Bruno De Fraine Helemaal (niet) akkoord? Lees de