Le jeune Ahmed

Genre: Drama | Duur: 1u24 | 2019 | Release: 22 Mei 2019 | Land: België | Regie: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne | Cast: Idir Ben Addi, Claire Bodson, Myriem Akheddiou, Olivier Bonnaud

In tegenstelling tot werk van andere Europese topcineasten als pakweg Almodóvar, Haneke, Sorrentino of Ozon, wordt een aangekondigde film van de Dardennes eigenlijk zelden als groots cinefiel nieuws beschouwd. Misschien speelt de bescheidenheid van de broers daar een rol in? Of garanderen ze zodanig kwaliteit dat geen mens er nog van opkijkt? Het verrassingseffect is ook weg natuurlijk. Na acht grandioze films, weet iedereen wat te verwachten. Ook Le jeune Ahmed is opnieuw hoogst relevante cinema van twee filmmakers die steeds minder nodig hebben om veel te vertellen.

De jonge protagonist is een in België opgegroeide moslim die onder invloed van een manipulatieve iman dreigt te radicaliseren. Zijn omgeving, waaronder zijn vooruitstrevende moeder en bekommerde leerkracht, kunnen nog amper tot hem doordringen. De film toont ons verrassend snel een schokkende actie en breit daar vervolgens een intense nasleep aan, die zindert van emotionele spanning. 

De regisserende broers stellen opnieuw een personage centraal wiens gedrag door omstandigheden onberekenbaar wordt. Alleen is dat voor het eerst iemand met wiens gedachtegoed of acties de kijker niet meteen affiniteit zal hebben. De filmmakers gaan als gewoonlijk echter zo registrerend mogelijk te werk, zonder de betrokkenheid van de kijker te sturen. In welke mate het lot van Ahmed je dus wat kan schelen, zal afhangen van je geloof in de maakbaarheid van de mens of de Belgische aanpak van geradicaliseerde jongeren. In tijden waarin polariserende politieke partijen half Vlaanderen voor zich weten te winnen, zou Le jeune Ahmed zekere lieden tot extreme reacties kunnen aanzetten, maar we gaan niet meteen veronderstellen dat de Belangersclub de weg naar de arthousecinema vindt. 

Ook na acht films moeten we onder de indruk zijn van het enorme effect van de spaarzaamheid waarmee de broers filmen en vertellen. Rechttoe rechtaan, zonder narratieve omwegen of stilistische hoogstandjes. Simpel maar opnieuw bijzonder effectief, al kan je ook minder overdonderd zijn door dit relaas dan pakweg het tragische Deux jours, une nuit. Het slot werd door heel wat critici niet gesmaakt, maar ligt geheel in de humanistische aard van de filmmeesters.