Nosferatu

Na de tussen nachtmerrie en waanzin schipperende films The VVitch, The Lighthouse en The Northman past de gruwelvertelling Nosferatu helemaal in het straatje van Robert Eggers. De remake van de meer dan 100 jaar oude vampierenfilm Nosferatu van Murnau blijkt in goede handen.

We volgen de jonge makelaar Thomas Hutter, op weg naar een macaber kasteel in de grimmige Karpaten. Daar laat hij een contract tekenen door de sinistere graaf Orlok. Zijn echtgenote, ongerust aan het thuisfront, lijkt intussen bezeten. Haar beste vrienden Anna en Friedrich vangen haar op, maar beseffen nog niet wie of wat ze in huis gehaald hebben.

Nosferatu biedt Eggers in de eerste plaats de kans opnieuw een onheilspellende sfeer op te roepen in een wel zeer griezelige opzet. Benauwend zwart-wit - sterk verwijzend naar het Duitse expressionisme van bijna 100 jaar geleden - wordt afgewisseld met symbolische kleuren, schaduwen worden meesterlijk uitgespeeld, achtergronden worden met effect ingezet om de actie te spreiden. Dit is vast één van de meest stijlvolle en indrukwekkend gefotografeerde films van de laatste jaren.

Visueel (én auditief) leidt dit alles tot een zeker ongemak, waarbij je de schaduw van de nachtdemon ook als kijker haast over je voelt hangen. Eggers vertelt ons dit vampierenverhaal alsof er nog nooit een eerder werd verzonnen en hij persoonlijk een onmenselijk creatuur uit het diepste donker van de Aarde heeft getrokken. Bill Skarsgård is dan ook fenomenaal angstaanjagend.

De op de spits gedreven gothic horror staat echter enige gelaagdheid in de weg. Hoewel er een akelige erotische ondertoon sluimert onder de wijze waarop Count Orlok zijn slachtoffers opeist, blijven de personages nogal functioneel en ervaren we hun beleving maar vanop een zekere afstand. Hoe naargeestig de sfeer ook, we voelen eigenlijk amper mee met de protagonisten.

Robert Eggers lijkt hoogst persoonlijk een onmenselijk creatuur uit het diepste donker van de Aarde getrokken te hebben

Ook The Northman wist zijn intensiteit niet helemaal op de kijker over te zetten. Eggers toont ons veel, maar laat ons wat weinig ervaren. De scènes die afkeer moeten oproepen - afgebeten duivenkoppen, rottend vlees, een monsterlijke copulatie - , bekijk je met veel interesse (én bewondering), maar niet meteen met weerzin.

Niettemin is dit een film die bijblijft. Zo ijskoud als pakweg Jonathan Glazer zijn fictie serveert, gaat Eggers niet te werk maar de oogstrelende kilte die ontegensprekelijk doorheen dit relaas sluimert, getuigt van meesterschap.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de