Steve

Cillian Murphy en Tim Mielants slaan na Peaky Blinders en Small Things Like These opnieuw de handen in elkaar maar dit ietwat vage drama over iemand op de rand van een zenuwinzinking overtuigt maar half.

Het titelpersonage is de directeur van een internaat voor moeilijk opvoedbare jongeren. Er is een gebrek aan geld en personeel en iedereen lijkt iets van hem te verwachten. Langzaam zien we hem wegglijden in een soort radeloosheid terwijl zijn pupillen elkaar alsmaar te lijf gaan.

Enerzijds is Steve een portret van iemand die alle grip lijkt te verliezen, maar anderzijds draait het ook om een idealistische strijd om de waarde van enkele jongeren die lijken opgegeven te zijn. Het scenario van dit drama vindt moeilijk een focus en geen enkel narratief aspect wordt echt doorleefd uitgewerkt.

Een aantal regiekeuzes spelen niet in het voordeel van de beleving. Enkele scènes komen erg clichématig over en de reportageploeg die de boel op zijn kop zet, is storend overbodig.

DOP Robrecht Heyvaert vindt prachtig zijn weg doorheen het aftakelende gebouw - de regenscène waarbij de camera overal tegelijk probeert te zijn, is erg knap - maar belangrijke conversaties worden door een opgejaagde camera onvoldoende geregistreerd.

In hun tweede samenwerking weten Mielants en Murphy niet tot doorleefde dramatiek te komen

Uiteindelijk mist dit potentieel aangrijpende verhaal dramatisch fundament en verteer je Steve al te vlot. Het is ook een raadsel waarom dit relaas zich in de jaren '90 moet afspelen, waardoor de maatschappelijke relevantie rond jeugdzorg flink ingeperkt wordt. Heerlijk wel om Tracey Ullman nog eens terug te zien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de