The Strange Case of Angelica

Genre: Magisch realisme | Duur: 1u35 | Release: 13 April 2011 | Land: Portugal | Regie: Manoel de Oliveiria | Cast: Adelaide Teixeira, Pilar López de Ayala, Ricardo Trêpa

Politici hebben er de mond van vol: we zullen met z’n allen een pak langer moeten werken. Regisseur Manoel de Oliveira geeft alvast het goede voorbeeld. De Portugees werd geboren in 1908 (u leest het goed) en is nog steeds actief als regisseur. Zijn jongste prent kreeg de titel O Estranho Caso De Angelica en vertelt het verhaal van een jonge joodse fotograaf die verliefd wordt op een overleden meisje.

Wanneer de weledelgeboren Angelica kort na haar huwelijk sterft, wil haar familie graag enkele foto’s ter nagedachtenis. In het holst van de nacht sturen ze een bediende op pad om een fotograaf te zoeken. Het toeval leidt hem tot bij Isaac, een voormalig oliewerker die een teruggetrokken bestaan leidt in het pension van mevrouw Justina. Tijdens het fotograferen van Angelica schrikt Isaac zich een hoedje wanneer de dode door de lens van zijn camera plots tot leven komt en hem breed toelacht. Vanaf dat moment kent hij geen rust meer. Hij raakt geobsedeerd door Angelica die hem in hallucinaties achtervolgt.

Dit uitgangspunt mag dan wel bloedstollend lijken, het maakt van O Estranho Caso De Angelica geen spannende film. Integendeel: de Oliveira gaat aan boord van de trein der traagheid. Na nooit echt uit de startblokken te schieten, kabbelt het verhaal gezapig verder met onderweg geregeld een rustmoment. Dit toeschrijven aan de hoge leeftijd van de regisseur is al te makkelijk maar de analogie met de tijdsbesteding van een bejaarde ligt voor de hand.

De setting doet eigenaardig aan. De personages leven in het nu maar dragen aftandse kledij en gedragen zich volgens sociale codes uit een ver verleden. Een verklaring hiervoor ligt in het feit dat de Oliveira voor het scenario teruggreep naar een onafgewerkt project uit 1952. Hoewel hij het oppoetste naar een hedendaagse context, zijn verschillende elementen bijna zestig jaar later weinig relevante anachronismen geworden. Zo zijn er vandaag andere sociale hangijzers te bedenken dan de gespannen verhouding tussen een jood en een katholiek gezin.

Met meer dan tachtig jaar ervaring hoeft niemand de Oliveira nog lessen te leren. Toch mist zijn film de nodige aantrekking om de volle vijfennegentig minuten nieuwsgierig te blijven naar wat komen gaat. Langzaam mag maar dreigt in dit geval in inertie te vervallen.