Titane

Genre: Horrordrama | Duur: 1u48 | 2021 | Release: 28 Juli 2021 | Land: Frankrijk | Regie: Julia Ducournau | Cast: Agathe Rousselle, Vincent Lindon, Garance Marillier

Het wilddierlijk gesplatter waarmee Grave zich in 2016 zich op het witte doek manifesteerde, zorgde voor een stukje gruwelcinema zonder weerga. Vijf jaar later is er eindelijk een tweede film van de geniale, geschifte Julia Ducourneau. Opnieuw krijg je iets te zien waarvan je eigenlijk niet weet wat het betekent maar dat je ontegensprekelijk een ontmenselijkt universum insleurt.

In deze ontwrichte kijk op de kwetsbaarheid - of is het de toetakeling - van het menselijk lichaam en menselijke verlangens maken we kennis met Alexia, die als kind een stuk titaan in het hoofd kreeg ingeplant na een ongeval. Nu ze volwassen is, heeft ze haar fysieke onvolkomenheid ten volle geaccepteerd. Als sexy danseres lijkt ze uit te dagen maar geen mens weet bij haar in de buurt te komen. Ze maakt van haar haarspeld een fataal wapen als dat nodig is. Wanneer een avondje uit in een bloedbad uitmondt, zoekt Alexis toevlucht in het bestaan van iemand anders. Brandweercommandant Vincent neemt de getransformeerde Alexis op in zijn team. Agathe Rousselle gaat voor haar langspeelfilmdebuut niets uit de weg. Haar vertolking is bewonderenswaardig grotesk en onversaagd. 

Titane is aanvankelijk een kil schouwspel dat een protagist opvoert die even dierlijk als mechanisch handelt. Ze is losgeslagen en onberekenbaar als een dol beest maar wanneer ze zwanger blijkt na een stoeipartij met een wagen en er olie door haar aderen lijkt te stromen, lijkt zich een metamorfose aan te kondigen. Net dan dwingen omstandigheden het hoofdpersonage om van gender te veranderen. Ineens is ze Adrien, een androgyne jongen in een machowereld. Dit indringend relaas vloeit over in een bewening van verloren intimiteit, vermomd als een traditionele familiehereninging.

Het bijna allegorische relaas over verstoorde seksuele identiteit en dynamische genderrollen bespeelt enkele hedendaagse thema's op hoogst originele wijze. Hoewel niet elk moment even duidelijk is wat Ducourneau eigenlijk wil vertellen, weet ze met Titane van begin tot eind te bezweren. Dit sterk staaltje bodyhorror werkt immers veel meer dan afstotend op een meditatief vlak. Meer dan één scène vol trippende kleuren en metaalachtige klanken weet de kijker haast onder hypnose te brengen. De oogstrelende fotografie van Ruben Impens - die na Grave maar al te graag opnieuw met Ducourneau in zee ging - en de soms desoriënterende geluidsband met even sacrale als beukende klanken, sleurt de kijker van het ene exuberante tafereel naar het andere. Wat een triomf. 

Deze parade van vlees en staal won verrassend genoeg de Gouden Palm in Cannes en Ducourneau is na Jane Campion amper de tweede vrouwelijke cineast die deze trofee krijgt. Niet alleen zorgt ze aldus voor één van de meest memorabele films van het jaar, ze zet een sluimerend nieuw genre  - door Boyd Van Hoeij van The Hollywood Reporter raak omschreven als French Punk Queer Wave - onuitwiswaar op de kaart.