Cannes 2007
Het filmfestival van Cannes is elk jaar opnieuw een contradictio in terminis. De jetset van Hollywood komt lustig met borsten en billen schudden, maar toch blijkt het Europese arthousesegment steeds aan het langste eind te trekken. Zo waren de bekroningen van de voorbije jaren (L?enfant, The Wind That Shakes The Barley) misschien een poging om het Franse badstadje wat af te sluiten voor de Amerikaanse high society en opnieuw op zoek te gaan naar de ware auteurs. De reguliere blockbuster lijkt alsmaar meer de duimen te leggen voor de intimistische auteursfilm waardoor het festival opnieuw in ere hersteld wordt. En ook dit jaar is dat niet anders. De Opener Waar vorig jaar Tom Hanks (mét haarstukje) het festival mocht openen met de op hoongelach ontvangen thriller The Da Vinci Code, valt de eer dit jaar te beurt aan Cannes-lieveling Wong Kar Wai, die zijn allereerste Amerikaanse film komt voorstellen. De Chinese cineast, die vorig jaar de jury voorzat, verhaalt met My Blueberry Nights de odyssee van een jonge vrouw (Norah Jones) die het Amerikaanse wasteland doorkruist op zoek naar de ware betekenis van het begrip liefde en ondertussen de wegen kruist van een verliefde bakker en een lesbisch koppeltje. Romantiek voor de beat-generatie dus. Coens Enkele jaren geleden dongen de gebroeders Coen mee naar de felbegeerde palm met de remake van Alexander Mackendricks klassieker The Ladykillers, maar ze werden onthaald op een unaniem fluitconcert. Met hun jongste film, een verfilming van de misdaadroman No Country for Old Men, bevinden de broers zich opnieuw op bekend terrein. Een jager stuit op een buit aan heroïne en 5 miljoen dollar en besluit ermee vandoor te gaan. De synopsis laat zich lezen als een mix tussen Sam Raimi?s gitzwarte gangsterfilm A Simple Plan en Coens eigenste Fargo. Verkeren de broeders opnieuw in bloedvorm of voegen ze na Intolerable Cruelty en The Ladykillers opnieuw een teleurstelling toe aan hun rijke palmares? Russisch In 2003 waren wij vol lof over The Return en we waren niet alleen. Deze bloedmooie parabel over vaderschap leverde regisseur Andrei Zvyagintsev terecht een Gouden Leeuw op tijdens het filmfestival van Venetië en nu dingt hij met Banishment (Izgnanie) voor de eerste keer mee naar de Gouden Palm. De Russische concurrentie is echter sterk. Zo stelt ook Aleksandr Sokurov, die eerder de pareltjes Father and Son and Russian Ark inblikte, zijn nieuwe film Alexandra voor. De kans dat een Russische film aan de haal gaat met de grote prijs is dus zeker niet onbestaande. Comic Wij schudden destijds verbijsterd het hoofd toen we hoorden dat popcornentertainment zoals Shrek 2 erin slaagde een plekje binnen de competitie te bemachtigen. Gelukkig is de groene oger dit maal van heinde en verre niet te bespeuren en mogen we dit jaar genieten van politiek getinte animatie. Voor de verfilming van haar eigen stripreeks Persepolis kroop Marjane Satrapi zelf achter de tekentafel en wist ze zelfs een imposante stemmencast bij elkaar te sprokkelen (Catherine Deneuve! Gena Rowlands!). In Persepolis omschrijft Marjane Satrapi haar eigen jeugd in Iran sinds de afschaffing van de Shah. Popcornfilm Twee jaar geleden waren het de stormtroopers die de trappen van de Croisette bestormden, vorig jaar zorgden Tom Hanks en Beyonce Knowles voor de opwinding en dit jaar is het de beurt aan Daniel Ocean en zijn twaalf kompanen om de paparazzi en de celebrity-spotters zoet te houden. In Oceans Thirteen neemt Daniel Ocean wraak op de beruchte casino-eigenaar Willie Banks (Al Pacino) nadat deze Ocean?s kameraad Tishkoff belazerde. De film wordt voorgesteld buiten de competitie maar zal wellicht voor de meeste sensatie aan de Franse azuren opleveren. Belgisch Met de kortfilm Alice et Moi wist de Belg Micha Wald de Plateau-prijs voor beste Belgische kortfilm in de wacht te slepen. Met zijn eerste langspeelfilm, de avonturenfilm Voleurs de chevaux kreeg hij al prompt een nominatie op het filmfestival van Cannes. Voleurs de chevaux brengt het negentiende-eeuwse verhaal van twee broers-kozakken en twee broers-paardendieven tegen een achtergrond van wraak en liefde. An Inconvenient Truth: De sequel? Al Gore schopte de Amerikanen een ecologisch geweten toen hij vorig jaar op het filmfestival van Cannes zijn documentaire An Inconvenienth truth kwam voorstellen. Dit jaar is het de beurt aan Leonardo Dicaprio om met geheven vinger de milieuproblematiek tegen te gaan. In de documentaire The 11th Hour wordt gewezen op de gevolgen van het broeikaseffect en worden oplossingen geboden ter herstel van het ecosysteem. Leo trad niet alleen op als producent en voice-overstem, maar bedacht zelf het concept en kroop zelf achter de schrijftafel. Van Sant Gus Van Sant richt opnieuw zijn camera op de wegkwijnende counter culture. Met Paranoid Park vertelt Van Sant het verhaal van een 16-jarige skater die kampt met groeipijnen. Zijn ouders staan op scheiden en zijn relatie met cheerleader Jennifer biedt geen soelaas. Wanneer hij per ongeluk een veiligheidsagent vermoordt, kwijnt de puber weg in schuld en vervreemding. De pitch doet denken aan een doorslagje van Elephant of Wassup Rockers, maar we zijn er zeker van dat Van Sant opnieuw zal bekoren. Anciens Ook dit jaar is Cannes opnieuw een reünie van vroegere Cannes coryfeeën. Quentin Tarantino, die in 1994 de Palm in ontvangst nam voor zijn gangsterprent Pulp Fiction, komt er binnen competitie Death Proof voorstellen, zijn bijdrage aan Grindhouse, een ode aan de slechte smaak waarin bloedbroeders Tarantino en Rodriguez hun liefde voor de exploitation-flick botvieren. Carlos Reygadas, die twee jaar geleden genomineerd werd voor zijn pretentieuze parabel Battle In Heaven waagt opnieuw zijn kansen met Silent Night, een parabel over verraad en liefde. Corbijn Anton Corbijn, de Nederlanderse die naam verwierf als huisfotograaf van U2, komt in Cannes zijn langspeeldebuut Control voorstellen. Corbijn baseerde zijn debuut op het leven van Ian Curtis, leider van de new wave-band Joy Division. De film belicht zijn grote liefde voor zijn vrouw Deborah en hun kindje, ondanks een ontluikende romance met een rockjournaliste. Corbjin haalde de leden van Joy Division al verschillende malen voor zijn lens en brengt met Control een eerbetoon aan de vroegtijdig gestorven post-punk doemdenker. Juryvoorzitter is de Britse cineast Stephen Frears. Verder zetelen in de jury de actrices Toni Collette (Australië), Sarah Polley (Canada), Maria de Medeiros (Portugal) en Maggie Cheung (Hong Kong), de acteur en regisseur Michel Piccoli (Frankrijk), de regisseurs Abderrahmane Sissako (Mauritanië) en Marco Bellocchio (Italië) en de Nobelprijswinnende schrijver Orhan Pamuk. Het festival loopt van 16 tot en met 21 mei 2007. Update: de prijzen: De Gouden Palm ging naar de Roemeense film 4 Luni, 3 Saptamini si 2 Zile (Vier Maanden, Drie weken en Twee Dagen) van Cristian Mungiu. De low-budget-prent, die ook de FIPRESCI-prijs won, gaat over illegale abortus in Roemenië onder het Ceaucescubewind. De film kostte amper 600.000 euro. The Grote Prijs voor de meest originele film werd uitgereikt aan The Mourning Forest van de Japanse Naomi Kawase. Fatih Akin's The Edge of Heaven kreeg de prijs voor het beste scenario en de prijs van de oecumenische jury. Beste regisseur werd Julian Schnabel voor Le Scaphandre et le Papillon. De rus Konstantin Lovranenko werd tot beste acteur uitgeroepen, voor Andrei Zvyagintsevs Banishment (Izgnanie). Beste actrice werd de Zuid-Koreaanse Jeon Do-yeon (Secret Sunshine). Marjane Satrapi en Carlos Reygades deelden de Prijs van de jury (ja, wij raken ook niet altijd meer wijs uit al die soorten prijzen) voor respectievelijk Persepolis en Silent Light. Uiteindelijk viel ook Gus Van Sant nog in de prijzen. De jury was zo tevreden over zijn Paranoid Park dat ze hem een speciale prijs gaven ter gelegenheid van de 60e editie van het festival.