Skunk

Drie keer eerder zorgde Koen Mortier voor een eigenzinnige film maar met deze vierde zou het eindelijk ook eens raak moeten zijn als het op bezoekcijfers aankomt. Na Ex-Drummer, 22 mei en Un ange, is Skunk, gebaseerd op het gelijknamige boek van Geert Taghon over zijn jarenlange ervaringen in de forensische jeugdpsychiatrie, een film die echt een groot publiek verdient.

In dit keiharde drama volgen we Liam, een ontredderde tiener die een jeugd vol verwaarlozing achter zich heeft en in een instelling belandt. Men heeft er het beste voor met hem maar de jaren van mishandeling hebben voor een ontegensprekelijk trauma gezorgd. Liam heeft geen eigenwaarde meer en neigt naar het zelfdestructieve.

Met dit levensechte relaas schetst Mortier een treffend beeld van de jeugdpsychiatrie. Hoewel de film wil wijzen op een gebrek aan middelen en mensen in deze specifieke tak van de zorg, komt de therapie - of het gebrek er aan - haast amateuristisch over. Het is niet helemaal duidelijk of daar ook productionele beperkingen spelen. Waren er maar drie acteurs beschikbaar om de begeleiders te spelen? Of is er een andere reden dat Liam eigenlijk amper hulpverleners te zien krijgt?

Maar Skunk hoeft sowieso in de eerste geen aanklacht zijn, hoe illustratief de prent ook is voor de wijze waarop de psychiatrische sector genegeerd lijkt te worden. Dit is vooral een tragisch portret van een heel beschadigde figuur en in de doorgronding van dit hoofdpersonage zit dit drama van begin tot eind juist. De hartverscheurende, fenomenale vertolking van Thibaud Dooms is dan ook cruciaal voor de beleving van de kijker. De inleving en overgave waarmee deze jonge acteur zijn rol aanpakt, zijn indrukwekkend en zorgen nu en dan voor kippenvel.

De inleving en de overgave van de jonge hoofdacteur, zijn fenomenaal.

In de rol van de ferm tekortschietende ouders vormen Colin H. Van Eeckhout en Sarah Vandeursen een geweldig marginaal koppel maar de excessieve taferelen durven vooral door Vandeursen ook wat de allure van een sketch te krijgen. In de gratuite, bloederige finale neigt Skunk dan weer wat naar sensatie. Een sober en subtiel drama kan je SKUNK niet dus noemen. Het camerawerk van Karakatsanis en de score van Amenra vormen echter poëtische contrasten met het benadrukte.

Skunk is een knap gemaakte uppercut van een film en een mooi staaltje Vlaamse cinema met ballen en eigenheid.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de