Chicago

Twee jaar geleden veroverde Moulin Rouge de wereld. Baz Luhrman's versie van een filmmusical vormde meteen één van de hoogtepunten van het filmjaar, sprankelde zich een weg naar het hart van vele filmfans en viel op alle vlakken een geslaagde film te noemen. Dat succes blijkt nu ook z'n slechte kantjes te hebben: Hollywood wierp zich stante pede op een herontdekt genre en haalde Chicago uit de coulissen. Al jaren een gigantische hit in New York en Londen, en nu dus herwerkt voor het grote doek.

In Chicago speelt Renée Zellweger Roxie Hart, een sloofje dat in het Chicago van de jaren '20 droomt van een leven als artieste, zoals haar idool Velma Kelly (Catherine Zeta-Jones). Beide dames treffen elkaar echter op een veel minder romantische plek: de gevangenis. Roxie vermoordde in een vlaag van woede immers haar zogenaamde manager, Velma ontdeed zich al even meedogenloos van haar zus. Achter tralies staat Velma echter een gemakkelijk leventje te wachten, want zowel haar advocaat Billy Flynn (Richard Gere) als hoofdcipier Mama Morton (Queen Latifah), doen alles om het de grote ster naar haar zin te maken. Roxie beseft meteen dat ze gewoon hetzelfde spelletje moet spelen. Manlief Amos (John C. Reilly) schraapt het geld bij elkaar om Billy Flynn in te huren, en binnen de kortste keren zijn pers en publiek in de ban van Roxie. Tussen haar en Velma laait een hevige strijd om aandacht op.

Deze musical wil met zijn nogal simpele verhaaltje de spot drijven met overdreven media-aandacht en de eer- en roemzucht van de mens. Daarvoor werden karakters gecreëerd die symbool moeten staan voor diverse slechte kantjes van elke sterveling. Dat leidt er toe dat eigenlijk geen enkel personage sympathie weet te wekken bij het publiek. Scenarist Bill Condon heeft veel moeite gedaan om de toneelversie om te bouwen tot een film, maar eigenlijk valt het resultaat flink tegen. Een musical draait in de eerste plaats om show, dans en zang, en laat zich dus geenszins gemakkelijk omvormen tot film, waarbij een degelijk verhaal toch primeert.

Nu, het scenario van Moulin Rouge viel ook in één zin samen te vatten, maar beschikte wel over charismatische acteurs, spectaculaire zang- en dansnummers, een hypermoderne look en héél veel passie en romantiek. In Chicago treffen we banale liedjes en slappe deuntjes aan, oubollig benengezwaai en slaapverwekkende dansjes, oninteressante acteurs en niet de minste emotie. Hoe het komt dat debuterend cineast Rob Marshall alom bewierookt werd in zijn thuisland, is ons een raadsel. Het komt zijn verhaal ook helemaal niet ten goede dat voor elke zangpartij wordt teruggekeerd naar het podium, waar de personages dan, in showkostuum en badend in spotlights, hun ding doen om daarna terug te keren naar het verhaal. Een vreemde aanpak, die geen enkel effect weet te bereiken.

Zielloze en armtierige geadapteerde musical vol zo vergeten liedjes

Renée Zellweger, zowat de minst geliefde actrice op onze redactie, toont ook hier opnieuw dat ze overschat is. Talentloos, met de charme van een ouwe krant, en barslecht zingend, gaat ze de strijd aan met de weliswaar glamoureuze en perfect gecaste Zeta-Jones, echter alweer een succesvol kreng spelend (net als in America's Sweethearts, Traffic en de werkelijkheid). Richard Gere, getypecast als altijd, speelt zijn zoveelste variatie op de gladde advocaat, deze keer wel tapdansend maar evenveel indruk makend als een stoel met drie poten. De compleet onoriginele casting wordt vervolledigd met John C. Reilly, nochtans een sterk acteur, maar nu nog maar eens in de rol van brave, bedrogen echtgenoot, en Queen Latifah, die de rol van Mama Morton kreeg omdat ze het postuur van een container heeft (en pas nadat Kathy Bates weigerde).

En deze slappe kost wordt dan beloond met dertien Oscarnominaties! O.a. voor Beste Film, Beste Scenario, en Beste Muziek komt Chicago in aanmerking, en nominaties waren er voor Zellweger, Reilly, Zeta-Jones en Latifah. Goddank niet voor Gere, maar wat maakt het nog uit? Intussen is iedereen al in de waan dat Chicago de moeite waard is, terwijl wij nog twijfelen of het überhaupt een film is. Een goeie poging tot entertainment op zijn best, maar zonder hart, zodat zelfs échte musicalliefhebbers deze zielloze aaneenschakeling van zo vergeten liedjes en nauwelijks interessante dansjes maar met mate zullen appreciëren. Laat men zich er in Tinseltown maar bij neerleggen dat Moulin Rouge uniek is.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de