People I Know

Gelukkig wist Al Pacino vorig jaar nog het verbluffende Insomnia aan zijn cv toe te voegen, want met The Recruit en S1m0ne zag het er even naar uit dat hij de weg van zijn generatiegenoot DeNiro zou opgaan, het sukkelstraatje van belachelijke komedies in. Deze nieuwe prent met Pacino in de hoofdrol, 'People I Know', is echter ook een misstap. De steracteur probeert te overtuigen, maar krijgt hier nauwelijks fatsoenlijk materiaal in handen.

In de rol van Eli Wurman, een sjofele, wat uitgebluste persagent, is Pacino eigenlijk zelfs miscast. De viriliteit en energie die de zestiger uitstraalt staan haaks op de verdoofde sukkeldraf waarmee dit personage doorheen dit verhaal hoort te strompelen. Wurman heeft nauwelijks belangrijke klanten en hoort allang niet meer bij de grote jongens in het vak. Wanneer zijn enige cliënt met naam, filmster Cary Launer, in een schandaal dreigt terecht te komen, ziet Wurman hierin de gelegenheid om weer in the picture te komen. De benefietavond die hij organiseert kan wel wat grote namen gebruiken, dus in ruil voor de aanwezigheid van Launer, zal hij het vuile werk opknappen, in dit geval een dronken hoertje uit de nor halen. Maar die opdracht leidt Wurman rechtstreeks naar een smerige onderwereld, waarin toppolitici en zakenlui een tweede leven leiden. Voor hij het goed en wel beseft is Wurman betrokken bij een moord. Maar misschien kan die betrokkenheid wel in zijn voordeel spelen...

'People I Know' ademt de sfeer uit van de politieke thrillers die eind jaren '70 zo populair waren, b.v. 'All the President's Men' en 'The Paralax View'. Dat ligt vooral aan het scenario, dat met samenzweringen en machtsmisbruik als thema's een lang vervlogen trend lijkt verder te willen zetten. Regisseur Daniel Algrant creëert door zijn fotografie en camerawerk - wellicht onbewust wegens gebrek aan talent - bovendien een donkerbruin sfeertje dat we eveneens associëren met een cinematijdperk uit het verleden.

Maar politieke thrillers zien er tegenwoordig uit als The Sum of all Fears, of Spy Game, en niet als stoffige afdankertjes. Dit opvallend flauwe verhaaltje kan amper enkele minuten de aandacht vasthouden. De aanwezigheid van vergane glorie Ryan O'Neal en de lang niet meer zo populaire Kim Basinger (al overleeft zij dit ding op waardige wijze) helpen zeker niet om de film een hedendaagse sfeer mee te geven. Men zou het ouderwetse degelijkheid kunnen noemen, maar eigenlijk is dit lauw geworden, als klef smakende koffie. Op papier zag het er wellicht allemaal een stuk spannender uit en wou 'People I Know' misschien volwassen, rustig entertainment brengen ter afwisseling van het moderne geweld, maar in de praktijk mist dit belegen filmpje vitaliteit en ideeën.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de