The Chaser

Op de hoek van een straat ontmoet een vrouw een man. Ze schudden elkaar de hand en zij neemt hem mee in de auto. Wanneer ze even later parkeert, zegt de man dat de auto het verkeer blokkeert. ?O, ik ben toch maar even weg?, antwoordt ze. Ze stappen beiden uit en wandelen in het holst van de nacht naar het huis van de man. In het volgende beeld zien we dezelfde auto, onder het daglicht en in de gietende regen, met een overvloed van flyers tussen ruitenwissers. De vrouw is nooit teruggekeerd.

Ze blijkt een van de vele prostituees die de laatste tijd verdwenen is. Pooier Joong-ho verdenkt haar van weglopen of denkt dat ze doorverkocht is door haar laatste klant en vertrouwt de zaak niet. Wanneer een klant belt, geeft hij prostituee Mi-jin het advies mee hem om de hoogte te houden waar ze heen gaat. Maar eens thuisgekomen, onthult de klant in kwestie onmiddellijk zijn slechte intenties. Mi-jin wordt neergeslagen en vastgebonden. Wanneer Joong-ho Mi-jin niet meer kan bereiken, besluit hij op basis van de enkele sporen zelf een onderzoek te starten.

The Chaser treedt daarmee in de voetsporen van de traditionele Amerikaanse detectivethriller, waarin de (anti)held op onderzoek uittrekt en zich laat leiden door opeenvolgende sporen. Joong-ho is bruut en onvriendelijk en lijkt aanvankelijk de minst ideale man for the job, maar boekt, zoals het antihelden betaamt, vooruitgang door tegen de geldende autoriteiten in te gaan. Vooruitgang is echter relatief, want nadat de moordenaar Young-min gevangen wordt, kan Joong-ho niet tegenhouden dat hij opnieuw vrijgelaten wordt.

Hoewel het verhaal de basisingrediënten bevat om een spannende thriller in de lijn van Seven geserveerd te krijgen, is The Chaser saai, onevenwichtig en allesbehalve entertainend. Van een spannende sfeer, een basisvereiste voor dit soort films, is immers nooit sprake. Ten eerste straalt geen dreiging uit van Young-min, vertolkt met het idee dat onderkoeldheid gelijk staat met dreiging. Daar is de acteur gewoon nog te weinig Kevin Spacey (Seven) of Anthony Hopkins (Silence of the Lambs) voor. Ten tweede laat de filmregie zo goed als geen spanning toe. Regisseur Hong-jin Na maakt geen handig gebruik van muziek, geluid en stilte, camera, kleuren en montage om een stijlvolle spanning te scheppen. Zo doorbreken de vreemde komische momenten elke mogelijke spanningsboog en krijgen we geen informatie over de slachtoffers, noch beelden van de gevangengenomen Mi-jin. Pas in de sterke finale wordt dit goedgemaakt.

Sommigen zullen deze stijl van schrijven en regisseren de Koreaanse stempel noemen, anderen gaan voor onevenwichtigheid. Voor ons lijkt Hong-jin Na erin geslaagd een film die op papier een thriller was, een onbepaald boeltje te maken. Voor de filmwetenschapper in ons is dat best interessant, voor de op entertainment of beroering beluste kijker niet.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de