Lantana

Lantana opent met de camera die een weg doorheen dicht tropisch struikgewas baant, om uiteindelijk halt te houden bij het lijk van een vrouw. We zien een huwelijksring rond haar vinger maar haar gelaat blijft verborgen.

Zo gesteld klinkt 'Lantana' als een thriller, een moordmysterie dat de identiteit van het lijk en hoe het daar terechtkwam tracht te achterhalen. Dat is ook zo. Maar wat deze film opvallend genoeg maakt om 7 Australian Film Intstitute Awards te winnen, is dat hij tegelijk onverwacht 'anders' is.

Lantana is een politiefilm, inclusief mysterieuze verdwijning, onuitgewiste sporen, rechercheurs en potentiële daders. Het is evenzeer een donker en complex psychologisch drama over relaties en wat mensen zoal doen wanneer hun huwelijk in de knoop ligt.

Deze combinate ligt niet direct voor de hand maar in plaats van ergens halverwege te botsen versterken beide -overigens volwaardige - genres elkaar. Het misdaadverhaal vormt de intrigerende bodem voor een somber relaas over bedrog, misleiding en achterdocht. Iedereen is medeplichtig in 'Lantana', al heeft niet iedereen een moord gepleegd.

De oorsprong van 'Lantana' is al even ongewoon want gebaseerd op het toneelstuk 'Speaking in Tongues' waarvan schrijver Andrew Bovell dacht dat er om structurele redenen nooit een film uit zou kunnen ontstaan. Ray Lawrence, Australiës meest succesvolle reclamefilmer die sinds 'Bliss' (1986) geen film meer had gemaakt, vond van wel en gedurende 3 jaar werkten beiden samen met producent Jan Chapman ('The Piano') tot ze een fraaie film overhielden die qua broeierige sfeer doet denken aan Monster's Ball

Veel van de gevoeligheid en subtiele nuances zouden echter verloren gaan zonder overtuigende rollen en zoals de prijzen van het Australian Film Institute aangeven (oa. beste acteur, actrice) heeft 'Lantana' die zeer zeker ; Anthony LaPaglia, Geoffrey Rush en Barbara Hershey hebben niet de geringste moeite hun personages de emotionele diepte in te pompen om hen geloofwaardig te houden. De film is in een aantal opzichten zoals 'Short Cuts' van Robert Altman en 'Magnolia' van P.T. Anderson en hoewel hij uiteindelijk tekortschiet (te weinig lef en ideeën waardoor het net ietsje te vrijblijvend is) om deze illustere referenties naar de kroon te steken ; het is een meer dan verdienstelijke poging. Ook 'Lantana' zoomt in op een reeks mensen wier levens niets gemeen hebben, maar die toch verstrengeld raken. Centraal staat Leon Zat, een uitgebluste politieagent : hij bedriegt zijn vrouw, heeft pijn in zijn borst en gaat furieus tekeer tegen zijn zoon.

Zijn vrouw Sonja is bezorgd en bezoekt psychiater Valerie Somers, die op haar beurt getrouwd is met de koele John Knox. Enkele jaren geleden werd hun dochter vermoord. Valerie schreef er een boek over om met het verlies om te gaan. Eén van haar klanten is een homo die graag praat over zijn getrouwde vriend en Valerie begint te vermoeden dat deze loverboy haar eigen echtgenoot is. En er zijn nog meer personages. Jane is de gescheiden huisvrouw die het doet met Leon. Haar buren zijn de gelukkig gehuwde Nik en Paula d'Amato, die ook hun plaats in het web van verraad en achterdocht innemen...

Zo beschreven lijkt 'Lantana' een onontwarbare puzzel. Het is echter opvallend met welke eenvoud we door de plot geleid worden en de alsmaar groteskere toevalligheden er graag bijnemen. Net zoals we geïntrigeerd raken door de notie dat mensen die klagen over het gebrek aan verbondenheid tussen elkaar, uiteindelijk toch zo verweven blijken te zijn.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de