Paris

De Franse cineast Cédric Klapisch wist pers en publiek enkele jaren geleden te bekoren met het lichtvoetige, maar amusante L?Auberge espagnole. Opvolger, Les Poupées russes miste jammer genoeg een zekere flair, al bleef Klapisch zich als een speels filmmaker manifesteren. Ook Paris tracht hij te brengen met een zeker beheerste nonchalance, maar in zijn geheel valt deze licht-filosofische mozaïekfilm toch te licht uit.

Romain Duris, die al in vrijwel alle Klapischfilms te zien was en verder al geweldig op dreef was in Arsène Lupin, Molière en De battre mon coeur s?est arrêté toont zich eens te meer de veelzijdigheid zelve. Deze keer vertolkt hij een Parijse danser bij wie een hartkwaal wordt vastgesteld. Ervan overtuigd dat zijn leven voorbij is, gaat hij uithuilen bij zijn zus, een alleenstaande moeder en sociaal assistente die naar wat gezelschap hunkert. Juliette Binoche dient heel wat vitaliteit te onderdrukken om dit personage te vertolken.

In een aantal andere verhaallijnen maken we kennis met nog andere inwoners van de lichtstad, waaronder een gescheiden marktkramerskoppel en een universiteitsprof die verliefd wordt op een studente, maar uit alle macht het cliché tracht te schuwen. We volgen ook een Kameroenees die er naar uitkijkt ooit in Parijs te mogen wonen ('Loont het ginder echt de moeite?').

Deze tragikomische voorvallen dienen duidelijk als een soort ode aan de stad Parijs en zijn inwoners en willen ons laten concluderen dat het leven al bij al prima is. Klapisch rijgt de verhalen gelukkig aan elkaar zonder geforceerde toevalligheden of gezochte connecties tussen de personages zoals dat onlangs bijvoorbeeld gebeurde in het Duits-Turkse drama Auf der Anderen Seite. Eerder switcht hij heen en weer tussen verschillende werelden, of dat nu de sociale sector, de showbusiness of de markkramerswereld is, om ons op de alledaagsheid van die levens te wijzen. Meer dan beschouwend, met af en toe een geslaagde grap waarvan de nuance in de ondertiteling vaak verloren gaat, weet Paris echter niet te zijn. Er wordt wat gemijmerd over leven en liefde, verlangen en troost, flirten en afwijzen, maar Klapisch heeft zijn vertelling eigenlijk niet helemaal in de hand, in tegenstelling tot zijn vorige prenten. Vormelijk oogt de film goed ? Klapisch speelt als gewoonlijk weer met muziek, montage en beeldvoering en voegt er zelfs een gekke computergeanimeerde droomscène aan toe ? maar laat de boel veel te lang aanslepen en weet met de conclusie - elke mens is op zoek naar een zekere tevredenheid - slechts halfslachtig af te sluiten.

Paris valt geen sof te noemen, maar beklijft geen moment en is in zijn geheel niet voldoende uitgewerkt om een bevredigende kijkervaring op te leveren.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de