The Contender

Voormalig filmrecensent Rod Lurie was twee jaar geleden zo onder de indruk van de charismatische actrice Joan Allen, dat hij terstond beloofde voor haar een scenario te schrijven. Voor de dame in kwestie klonk dit als muziek in de oren. Zij zat na een indrukwekkende carrière immers nog altijd te wachten op een heuse hoofdrol. In Ethan Frome stond Liam Neeson haar in de weg, en in Face/Off trokken Nicolas Cage en John Travolta het laken naar zich toe.

En hoewel ze in Nixon magistraal stond te wezen naast Anthony Hopkins, en in The Crucible Daniel Day-Lewis schitterend weerwerk gaf, en haar daarvoor allebei al oscarnominaties (voor beste vrouwelijke bijrol) te beurt waren gevallen, leek haar filmloopbaan zich te zullen gaan beperken tot het spelen van echtgenotes. Maar God verscheen in de gedaante van brave Taiwanees Ang Lee, die haar naast Sigourney Weaver en Kevin Kline castte in zijn meesterlijke familiedrama The Ice Storm. Weliswaar weer een echtgenote/moeder-rol, maar zo briljant neergezet dat de critici haar op handen droegen. De komedie Pleasantville was dan weer wat lichter van toon, maar weer was het Joan Allen die met de pluimen ging lopen!

Lurie kwam zijn belofte na en dus is er nu The Contender, een politiek drama. De film draait om Laine Hanson, een senator die door de Amerikaanse president gevraagd wordt vice-presidente te worden. De democratische president komt door deze beslissing echter in aanvaring met het republikeinse congreslid Shelley Runion, een irritant mannetje dat in Hanson"s verleden gaat graven en een seksschandaal bovenhaalt. En dan kan de strijd beginnen.

Hanson weigert ook maar iets los te laten, maar Runion legt haar flink het vuur aan de schenen. Ongezonde ambities en hidden agenda's komen boven, er wordt gelogen, verzwegen en verraden, en iedereen is hypocriet en enkel bezorgd om zijn eigen hachje. De krachtigste momenten van de film zijn dan ook de verbale steekspelen tussen Runion en Hanson. Maar ook de rest van het scenario is weldoordacht en stevig opgebouwd. Het geheel komt beslist realistisch over en roept beelden uit de Clinton-affaire op.

The Contender wil dan ook ergens een aanklacht zijn tegen de media en de politieke tegenstanders die de grenzen van het privé-leven van een politicus overschrijden om hem van zijn troon te stoten. Rod Lurie biedt ons dus zeker een fascinerende voorstelling en slaagt er daarbij in nooit de controle te verliezen over het verhaal en zijn talloze personages. De ietwat melige toespraak die de president op het einde voert, zal bij velen zure slagroom zijn op een lekker taartje, maar in feite past hij perfect binnen dat moraliserende dat de Amerikanen en zeker hun politiek kenmerkt. En hoe belerend die toespraak ook is, hij getuigt zeker en vast van vakkundig schrijverschap. Bovendien zorgt Lurie ook nog voor een verrassend einde.

Een waar acteergeschenk voor de ravissante Joan Allen

Maar het zijn uiteindelijk wel de acteurs die je bij het verhaal weten te betrekken. Jeff Bridges is heerlijk als de eeuwig hongerige president en is in feite perfect gecast (Lurie wou eerst Paul Newman), want de (schijnbare) onbaatzuchtigheid van zijn personage is alleen geloofwaardig bij zo'n aimabele verschijning. Gary Oldman is ook ontzettend sterk, en briljant irritant. Hij geeft zijn personage wel genoeg menselijkheid mee om hem niet helemaal de slechterik van het verhaal te vinden, maar desalniettemin botste het wat dat betreft wel tussen hem en de regisseur. Oldman was verontwaardigd dat de film uiteindelijk een duidelijk democratisch standpunt innam en zo de mening van zijn conservatieve personage als verkeerd afschilderde. Hij heeft zich gedistantieerd van de film en verloor daardoor de kans op een oscarnominatie (I don't give a fuck! was zijn reactie). Daarnaast zien we ook nog een sterke Sam Eliott en een (gelukkig) in toom gehouden Christian Slater. Maar het is uiteindelijk Lurie's muze zelf, de grandioze en stijlvolle Joan Allen die hier de rol van haar leven speelt.

Weinig actrices zouden zo?n perfecte combinatie van waardigheid en kwetsbare menselijkheid spelen waarbij je vergeet wie de actrice eigenlijk is. Lurie heeft gelukkig het lef gehad de studio?s en producers niet te gehoorzamen en dus niet Julia, Meg, Jodie of Demi voor deze rol te vragen, maar de ravissante en meesterlijke Joan Allen. Geen babe, 45 jaar oud en nog steeds geen ster, maar wat mij betreft naast Frances McDormand de enige pure klasse in Hollywood.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de