We Own the Night

Regisseur James Gray levert met We Own the Night amper zijn derde film af in dertien jaar tijd. Lof kreeg hij genoeg maar volk wisten zijn films ondanks hun sobere klasse niet te lokken. Jammer, want zowel zijn debuut Little Odessa als het intrigerende The Yards zijn meer dan solide films. Hetzelfde kan gezegd worden van We Own the Night. Niet spectaculair en in vergelijking met Gray's vorige prenten geheel niet vernieuwend. Maar toch zou Hollywood meer van dit soort cinema mogen maken.

De hoofdpersonages zijn twee broers die er een heel andere levenswandel op nahouden in het New York van de jaren '80. Joseph is in de voetstappen van zijn vader getreden, een gerespecteerd en gedreven lid van de politietop. Bobby is de rebel van de familie die in het nachtleven een carrière tracht uit te bouwen. In een stad waarin misdaad een manier van leven begint te worden, moet iedereen op een bepaald moment een standpunt in nemen. Voor Bobby, die goed bevriend is met een aantal verdachte figuren, zal de keuze moeilijk worden. Zijn vader en broer willen een beroep op hem doen in hun strijd tegen de georganiseerde misdaad maar dan zal Bobby offers moeten brengen.

Centraal in dit drama staat de band tussen twee broers. De nuances geven de film een krachtig uitgangspunt. Bobby en Joseph hebben het niet voor elkaar - Joseph vertoont zelfs een zekere minachting tegenover zijn broer - en hebben beiden een duidelijk afgetekende rol binnen de familie. Hoewel de spanning tussen hen vaak voor een zekere dreiging zorgt (waarbij de rol van de vader zeker meespeelt), blijft de familieband voor eenheid zorgen, hoe nors Joseph ook uit de hoek komt. Uiteraard zullen de gebeurtenissen waar de broers bij betrokken raken - het oprollen van een bende Russische wapen- en heroïnesmokkelaars - hen dichter bij elkaar brengen, maar dat leidt geenszins tot een pathetische verzoening.

Op de achtergrond van dit sobere, boeiende drama ontwikkelt zich dan ook nog eens een stijlvolle politiethriller. Die is weliswaar verre van origineel, niet elk moment geloofwaardig en Gray is geen Michael Mann, maar de bescheidenheid en klasse waarmee hij zijn verhaal vertelt, is effectief genoeg. Wie de vorige prenten van de regisseur zag, zal vaststellen dat Gray zich thematisch begint te herhalen - Shakesperiaans familiedrama in het misdaadmilieu - en na The Departed doet zijn film helemaal tweedehands aan. Maar desondanks weet We Own the Night een zeer degelijke en onderhoudende prent te zijn waarin bovendien ook nog eens steengoed geacteerd wordt.

Traditionele, vakkundige politiefilm met Shakespeariaanse familieperikelen rond

Robert Duvall zien we altijd graag bezig en de sexy Eva Mendes maakt van haar personage meer dan een aanhangsel, maar het zijn de twee uitmuntende hoofdacteurs die de film echt tot leven brengen. Wahlberg is enkel goed in handen van goede filmmakers en aangezien dat hier het geval is, maakt hij van zijn weinig sympathieke personage het allerbeste. Phoenix blijkt eens te meer te broeien en te zinderen van talent - de man heeft echt alles om een tweede De Niro te worden - en geeft de film op zijn eentje een laag moraliteit mee. In de finale dreigt even melodrama, maar de film gaat gelukkig niet uit de bocht.

De Amerikaanse pers gaf Gray een beleefd applaus, maar bestempelde zijn film als traditioneel en klassiek. Dat klopt, maar gezien het huidige niveau van de Hollywoodcinema lijken ons dat net grote troeven.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de