Battle in Heaven

Een bebaarde en bebrilde man staart emotieloos in de camera. Tien seconden lang blijft hij recht voor zich uit staren alvorens de kijker zijn naakte buik te zien krijgt. Nadat we geconfronteerd worden met een decadente pens zien we hoe een jonge vrouw ritmisch fellatio bedrijft met het zwaargewicht. De camera draait 180 graden en toont langs de bil van de man hoe een traan over de rechterwang van de vrouw rolt. Een vleugje klassieke muziek op de achtergrond et voilà, de meest poëtische mimevoorstelling van het jaar is geboren. (met de innige driehoeksomhelzing uit .Bin Jip op een verdiende tweede plaats). Helaas zit er onder dit poëtische vernislaagje maar een magere prent.

De bebrilde man heet Marcos, hij is taxichauffeur. Met zijn kloeke vrouw heeft hij een kind gestolen. Maar op een morgen laat het kindje het leven. Marcos wordt getroffen door een schuldgevoel van formaat. Zijn vrouw houdt de lippen stijf, maar Marcos wil zijn ei kwijt. Wanneer hij Ana, de niet onknappe dochter van een generaal, moet oppikken bij de luchthaven besluit hij haar alles op te biechtten en zo rekent hij erop dat zijn geweten gesust wordt.

Batalla en el Cielo barst van dit soort lyrische rustiek. Regisseur Carlos Reygadas, die met zijn eersteling Japón al bewees een Tarkovski in wording te zijn, bouwt zijn weg ook hier met dezelfde stenen verder. Tergend traag voltrekt de actie zich voor onze ogen. Reygadas neemt zijn tijd en goochelt in een Kubrickiaanse kilte Reygadas met symboliek, ritmiek en directe close-up's. Net daardoor is Battle in Heaven een behoorlijk pretentieuze, nogal arty-farty bedoeling geworden. Een overduidelijk 'L'art pour l'art' geval dat in het zelfde schuitje zit als Vincent Gallo's eindeloze road-movie The Brown Bunny. De rauwe seks is complementair aan de vertederende scènes waarin Marcus uithuilt tegen Ana's schouders.

Reygadas wil geen verhaal vertellen, maar gewoon een film choc boetseren die stof tot napraten biedt.

Door een overdaad aan expliciete seksscènes wordt het meer dan duidelijk dat Reygadas eigenlijk absoluut geen verhaal te vertellen heeft, maar gewoon een film choc wil boetseren die stof tot napraten biedt. Helaas zit Batalla en el Cielo tjokvol met vergezochte symboliek, sekstaferelen die niet alleen lelijk in beeld zijn gebracht, maar ook eerder op de zenuwen werken dan opwinden en pseudo-religieus gebral over schuld en verlossing . Met Japón leek het even dat er een nieuw, jong, Mexicaans talent was opgestaan maar helaas, Batalla en el Cielo is een vat vol groteske pretentie.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de