Take The Lead

Genre: | Duur: 00 min. | Release: 5 Juli 2006 | Land: | Regie: Liz Friedlander | Cast: Antonio Banderas, Rob Brown, Yaya DaCosta, Alfre Woodard

Onze clichémeter heeft zelden zo vaak in het rood gestaan als tijdens de visie van Take The Lead, een kruisbestuiving tussen 'Sterren op de dansvloer' en Sister Act II. Antonio Banderas vertolkt Pierre Dulaine, een leraar stijldansen die de beau monde van New York achter zich laat en de getto's induikt om enkele homies die enkel kaas hebben gegeten van rap en hip-hop, het klassieke ballroom dansen aan te leren. U kunt al raden welke clichés er uit zo'n synopsis vallen te puren: Banderas die aanvankelijk wordt bekeken als een indringer maar uiteindelijk enkele harten weet te veroveren, een spetterende finale waar de dansertjes hun talent kunnen bewijzen en, ja hoor, ook de geloof in jezelf-moraal krijgt een plaatsje toebedeeld.



Voormalig videoclipregisseuse Liz Frielander levert met Take The Lead een loepzuivere formulefilm af die gretig citeert uit de stereotype sportfilms van de Disneyfabriek. Toch voelden wij af en toe een waarachtige sympathie voor Banderas en zijn jonge studenten opkomen. Hoe duidelijker Frielander binnen de lijntjes van de conventies bleef, des te meer ontwaarden wij een oprechte feel good movie onder dit hoopje ongein. Zo smolt ons teder hartje -zeer kortstondig weliswaar- toen de kansloze jonkies de (dans)vloer met de New Yorkse upperclass aanveegden of toen er een platonische liefdesrelatie ontstond tussen een zwaargebouwde rapper en een blank frêle ding.



Antonio Banderas speelt met het juiste temperament de rol van de passievolle dansleraar, maar de jonge acteurs zouden beter acteerlessen gaan volgen in plaats van een cursus stijldansen. De stereotype weergave van de jonge knapen (ze lijken na elke zin een 'yo' of 'man' te willen uitspugen) is gewoon lachwekkend . Rob Brown (die vrij aardig debuteerde naast Sean Connery in Finding Forrester) puurt uit zijn karakter een eendimensionale karikatuur die met moeite de stereotype weergave van de zwarte gangster weet te overstijgen.



Take The Lead is aaneengeregen door clichés, predikt lekker expliciet een stroperige moraal en draagt de meligheid hoog in zijn vaandel. Maar wie zich ten gepaste tijde graag eens laat onderdompelen in dit soort romantische nonsens, mag deze dans gerust aannemen.