The Wonderfully Strange Animation Of Suzan Pitt
Genre: surrealisme
| Duur: 1u17 | Release: 1 Januari 2008 | Land: VS | Regie: Suzan Pitt | Cast:
Een filmtitel die op zichzelf beschrijft: het is weinig films gegeven, maar zowel Disaster Movie als deze, The Wonderfully Strange Animation Of Suzan Pitt, slagen daar wel in. Hoewel het één titel is, bevat de film drie korte animatiefilms van de Amerikaanse Suzan Pitt.
Het eerste filmpje, Asparagus uit 1979, is het meest droomachtige, beladen met surrealistische elementen. Een vrouw zonder gezicht blijft rondhangen op haar appartement, ziet door de ruiten een prachtig kleurrijk woud voorbijtrekken en trekt daarna zelf de buitenwereld in, de stad. In de mooiste scène van de film gaat de vrouw een theatergebouw binnen, waar ze anders is dan de anderen, anders uitziend, anders geanimeerd. Geïsoleerd.
De opeenvolging van scènes mag dan op papier een vreemde film lijken, echt raar is de film van 20 minuten niet. Misschien volgen de scènes een logica die niet woordelijk is, nooit uit te leggen en nooit te interpreteren. Misschien wordt een andere logica gebruikt, een visuele, een onbewuste, soms suggererend naar betekenis, maar nooit vattend. In Pitts werk zit David Lynch (of misschien: in Lynch?s werk zit Pitt), maar vooral waar ook Lynch zelf zich op baseerde, Maya Deren. Net als de experimentele filmmaakster uit de jaren ?40 stelt Pitt de vrouw centraal en gebruikt ze wederkerende tekens, zonder die te linken aan een heldere betekenis.
El Doctor, een filmpje uit 2006 is inhoudelijk van een heel andere aard. De dokter uit de titel is een stil, klein mannetje, dat steeds opnieuw opgeroepen wordt om de vreemdste ingrepen te doen. Zo lost hij buikpijn op door de darmen uit te ontwarren en uit te strekken, laat hij een vrouw een oneindig lijkende reeks vreemde wezentjes baren en versiert hij een verleidelijke paardenvrouw. Grappige en absurde sketches.
Joy Street uit 1995 is een ode aan de menselijkheid. We zien een depressieve vrouw op haar appartement, niet sprekend, niet bewegend, maar enkel rokend. In haar bed, leeggelopen van leven en bloed. Maar dan komt er onverwacht verandering in haar huis: een object komt tot leven en springt en danst. De twee uitersten, leven en dood, komen steeds meer bij elkaar, tot opnieuw menselijkheid ontstaat.
Hoewel tussen Asparagus en Joy Street bijna 20 jaar ligt, is niet enkel de visuele maar ook de narratieve stijl gelijkaardig. Opnieuw wordt de kijker meegevoerd in een absurde en gevoelsmatige wereld. Het is een vloeibare ervaring en meegesleept worden is enkel mogelijk door het loslaten van de oever.
De dvd met de verzameling van deze drie films, zijn aan te kopen via de persoonlijke site van Suzan Pitt.