La Guerre est Déclarée

Genre: | Duur: 1u40 | Release: 31 Augustus 2011 | Land: Frankrijk | Regie: Valérie Donzelli | Cast: Valérie Donzelli, Jérémie Elkaïm

La guerre est declarée is zo’n film waar je eigenlijk alleen maar bewondering voor kunt hebben. Niet alleen is het onderwerp loodzwaar – een baby met een zware vorm van kanker -, maar bovendien heeft het koppel dat de hoofdrol vertolkt dit ook daadwerkelijk meegemaakt. Ongelofelijk genoeg baadt de film desondanks in een sfeer van ongebreideld positivisme en enorme joie de vivre (de filmposter zegt al genoeg).

Romeo (Jérémie Elkaïm) en Juliette (Valérie Donzelli, tevens de regisseur) leren elkaar kennen op een feestje en meteen slaat de vonk over. “Met onze namen wacht ons wellicht een verschrikkelijk lot”, grapt Romeo nog, in een ietwat cynische verwijzing naar wat komen moet. Want wanneer hun zoontje Adam geboren wordt stellen ze na een tijdje afwijkend gedrag vast – een kwaadaardige hersentumor, zo blijkt.

Het gros van de film gaat echter over wat zo’n gegeven doet met een koppel (en andere naasten); hoe het mensen dichter bijeen kan brengen, maar evengoed verder van elkaar weg kan doen drijven. Vanzelfsprekend vergt een kind dat tussen leven en dood balanceert zoveel energie dat je op den duur met weinig anders bezig bent – zo wonen de ouders op den duur zelfs in het ziekenhuis.

Met al zijn levenslust en kleine rebellie tegen de geautomatiseerde en haast ontmenselijkte omgeving van het ziekenhuis doet de film af en toe denken aan het Belgische Adem – nog zo’n film waarin duidelijk wordt gekozen voor het leven. Wat hierbij helpt is dat er een goed evenwicht wordt gevonden tussen betrokkenheid en afstand, je leeft mee zonder dat het allemaal té dichtbij komt – mede dankzij de relativerende humor.

De opgewekte toon van de film wordt ook vertaald naar een frisse, creatieve manier van filmen, met typisch Franse elementen die doen denken aan de Nouvelle Vague (bijvoorbeeld de sporadisch declamerende voice-over). Er zitten – vooral na de vaststelling van de ziekte - enkele knappe audiovisuele passages in de film, zoals de prachtige scène waarin de hoofdrolspelers elkaar de liefde toezingen. De beelden worden extra kracht bijgezet met een gevarieerde soundtrack, met als hoogtepunt 'O Superman' van Laurie Anderson (ook wel gekend van de Mandy remix). Enig minpunt is misschien het wat te wisselvallige verteltempo.

De strijdlust die de film uitstraalt blijkt natuurlijk al uit de titel, en je moet vaststellen dat Donzelli en Elkaïm hun verhaal om een zeer mooie en natuurlijke wijze hebben vastgelegd. Ode aan het leven, ode aan de cinema!