Le Havre

Vijf jaar hebben we moeten wachten op een nieuwe film van de Finse regisseur Aki Kaurismäki. Maar met Le Havre is hij duidelijk terug in vorm en bewijst hij dat dit lange wachten het meer dan waard was. Dit eerste deel in een nieuwe trilogie die zich zal afspelen in Europese havensteden, is opnieuw een schot in de roos, dat niemand onberoerd zal laten.

De film volgt de aan lager wal geraakte Parijse schrijver Marcel Marx, een personage uit Kaurismäki's vorige Franstalige film La vie de bohème. Hij slijt zijn dagen als schoenpoetser in het Franse havenstadje Le Havre, waar hij samenwoont met zijn zieke vrouw Arletty. Wanneer een vrachtcontainer met Afrikaanse vluchtelingen ontdekt wordt, ontfermt Marcel zich over Idrissa, een jongen die naar zijn moeder in Londen wilt. Al snel schiet het hele dorpje te hulp en ontstaat er een kat en muis-spel tussen hen en de politie, die de jongen probeert op te pakken.

De regisseur ruilde zijn vertrouwde thuishaven Helsinki dan wel in voor het Franse havenstadje Le Havre, maar al vanaf de eerste minuten kom je terecht in het typische Kaurismäki-universum. Eigenlijk is de havenstad met zijn industriegebied, afgetakelde gebouwen en pittoreske straatjes een perfecte setting voor de unieke sfeer die zijn films uitademen. Ook de rest van de vertrouwde ingrediënten is aanwezig: de voorliefde voor het proletariaat, de droge humor, de jaren ‘50 muziek, het sociaal bewuste, de realistische filmstijl met uitgekiende kadrages, zijn muze Kati Outinen, … Maar ook de trage vertelstijl en de ietwat levensloze vertolkingen, twee elementen die eennieuw publiek mogelijk kunnen afschrikken.

Eigenlijk is dit een hartverwarmend sprookje, want hoe ongeloofwaardig de plot soms, probeert de film op zijn eigen manier ons iets te vertellen over de goedheid van de mens.

Voor de anderen voelt het misschien dan weer allemaal wat té vertrouwd aan, maar laat in geen van beide gevallen dit je weerhouden om deze heerlijke feelgoodfilm te ontdekken. Het is duidelijk dat de cineast opnieuw zijn stempel weet door te drukken, het hart duidelijk op de juiste plaats heeft en een oprechte bezorgdheid toont. En hoewel het actuele onderwerp niet zo origineel is, zorgt de aanpak van Kaurismäki, net als bij Provost’s The Invader, voor een unieke invalshoek, als is de toon van beide films totaal verschillend. Eigenlijk is dit een hartverwarmend sprookje, want hoe ongeloofwaardig de plot soms, probeert de film op zijn eigen manier ons iets te vertellen over de goedheid van de mens.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de