Wachten op The Simpsons Movie
Hemelse d?oh? Of aye caramba? 
De grote Amerikaanse schrijver William Faulkner gaf ooit deze goede raad: Kill your darlings. Dat kan je op twee manier toepassen: Schrap in je werk ?moeilijk als je weet dat elke artiest geilt op zijn eigen creaties? of snijd je personages de pas af wanneer ze een hoogtepunt hebben bereikt. Zo belet je dat hun volgende stap er misschien eentje bergaf is. Hetgeen ons naadloos bij de familie Simpson brengt. Wordt de film het gele teken aan de wand, het eindpunt na de mindere seizoenen van de laatste tijd? Of kunnen we solliciteren naar ?flauwste woordspeling van 2007? als we beweren dat The Simpsons Movie ?geel erg goed? wordt en een bekroning van de beste animatieserie die ooit is gemaakt? Op 19 april 1987 kwamen de Simpsons voor het eerst op televisie, in de Tracey Ullman show, als vijf minuten durende opvulling. De familie oogde nog bijzonder rudimentair getekend, omdat geestelijke vader Matt Groening verkeerdelijk dacht dat zijn inderhaast gemaakte ruwe schetsen door het animatieteam zouden worden uitgewerkt en verfijnd. Niet dus. In ieder geval sloeg het concept meteen aan en werd reeds in 1989 besloten om de Simpsons een eigen show te geven, te weten een serie van om en bij de 22 minuten per aflevering. Voor studio Fox meteen ook een mogelijk breekijzer om de jarenlange hegemonie van The Cosby Show, die op het concurrerende NBC speelde, te ontwrichten. Groeikramp 
Seizoen één was, in één woord, een groeikramp: zoeken naar het ritme om een verhaal vlot kwijt te kunnen, een voelbaar aftasten van verschillende soorten humor en uiteraard de stemmen van de personages. Wie nu een aflevering uit dat allereerste seizoen ziet, ergert zich vast mateloos aan het gekrijs van Marge, het haast comateuze gemompel van Homer (stemacteur Dan Castellaneta wou het timbre van Walter Matthau nabootsen) en uiteraard ook aan bartender Moe, die toen zijn definitieve stem (en haarkleur!) nog niet had gevonden. We mogen dat echter niet tegen de makers in brengen ?ten slotte zwaaide antiwapenheld MacGyver in zijn debuutjaar ook nog met een revolver, iets dat hij vanaf seizoen twee tot het einde zou afzweren. Alles verandert. 
Vanaf seizoen twee bleek echter alles in de juiste plooien te zijn gevallen en begon een schitterende carrière voor de gele familie uit Springfield. Niet alleen was de serie grappig, commercieel een voltreffer en aanvaardbaar controversieel, ze bleek vanaf het begin ook iconisch en archetypisch. Nooit eerder was op zo?n subtiele maar tegelijkertijd expliciete manier de Amerikaanse moraal en onderbuik aan de kaak gesteld: het kerkbezoek, het najagen van de American Dream, het eeuwige televisiekijken van het modale Amerikaanse gezin, het heimelijk bier drinken, zwaarlijvigheid, verveling enzovoort. Een spiegel voor de burgers van de USA, die velen kwaad bloed zette ?een beroemd voorbeeld is George Bush Sr.?s uitspraak ?we're going to strengthen the American family to make them more less like the Simpsons?. Voor alle anderen (wereldwijd) was het echter dubbel en dik genieten van deze ?In de gloria met gele ventjes?. Aye caramba! Gedurende de daarop volgende seizoenen bevestigen The Simpsons hun status en beitelden ze verder hun silhouetten in het collectief geheugen, terwijl ook stoplappen zonder houdbaarheidsdatum hun intrede deden (het intussen in het Engelse lexicon opgenomen ?d?oh!?, maar ook ?eat my shorts?, ?excellent?, ?aye caramba!??), evenals klassieke oneliners (?trying is the first step towards failure?, ?I want you two to fight for your parent?s love?, ?I have a history of missing the point at this kinda stuff?) en scènes die tot in den treure in compilatieafleveringen zouden worden afgestoft (de val in het ravijn, Homers bezoek aan Chocolat Land, de An Officer And A Gentleman-spoof, Barts telefoontjes naar Moe?). 
Helaas besloten de makers van The Simpsons een marathon te maken in plaats van een strakke mijl. Vanaf pakweg het nieuwe millennium werd de kwaliteit volgens velen (maar niet allen!) minder, zowel wat de grappen als de animatie betreft ? de figuren werden letterlijk schraler geel. De setting worden letterlijk meer en meer vergezocht (Japan, Brazilië, Afrika), het bedenken van eenduidige verhalen lijkt geen sinecure meer (een musical-aflevering, een parodie op krimiseries, een achter-de-schermen-blik), vaste personages overlijden (laat nooit een personage sterven in een langlopende animatieseries die tijdloosheid suggereert) en de humor verschuift enigszins van unieke verbale vondsten en dialogen (Marge: ?Here?s someone to help you? ? Homer: ?Batman?? ? Marge: ?A scientist? ? Homer: ?Batman?s a scientist??) naar eerder fysieke situaties, zoals een zebra die uit een ei wordt geboren, of Homer die een zwaardgevecht aangaat met een motorrijder, alleen gebruiken ze geen zwaarden maar echte moto?s. Ondanks het feit dat er goede vondsten en leuke dialogen in de reeks blijven zitten, is volgens velen het vet wat van de soep. En de statistieken treden ons daarin bij, want in de polls van meest geliefde afleveringen bleek de jongste reeds uit 1997 te dateren (Homer?s Phobia, waarin Homer met zijn grootste vrees wordt geconfronteerd: homo?s). Dat betekent dat in de tien seizoenen tot heden geen enkele afleveringen een top-25 plaats wist te behalen. Jammer. Geesteskind van allen 
En nu is er dus de film. Reeds acht jaar geleden had Matt Groening de domeinnaam Thesimpsonsmovie.com opgekocht, voor als het er ooit zou van komen, maar tijdsgebrek kwam steeds in de weg. Het is echter zover, na 18 seizoenen. De makers lossen geen spat over de plot, maar geloven in hun project, ook al omdat ze het zien als de ultieme ode aan getekende animatie in deze tijd van CGI en 3D. Elke Simpsons-fan houdt echter de adem in: hoe zal een televisiefamilie aarden op het witte doek als een full feature? Wat zal de plot geven? En vooral: zal het grappig zijn? In ieder geval moeten we de makers voldoende krediet geven. Ten eerste is iedereen die bij The Simpsons betrokken is zo rijk als de zee diep is. Waarom zouden ze deze film dan maken als ze niet geloven dat het echt goed zal zijn? Voor het geld moeten ze ?t niet meer doen. Ten tweede is de gele familie een cultureel icoon geworden en een geliefd geesteskind van elke wereldburger met smaak. Matt Groening zal niet toelaten dat ze in een baggerfilm aantreden. En vooral, de drie trailers die op de mensen werden losgelaten (eigenlijk twee teasers en een volwaardige trailer) zij echt bijzonder grappig en dus bovenal hoopgevend. Besluit: de onzekerheid heerst, maar de meeste mensen lijken bereid de film het voordeel van de twijfel te geven. Laten we hopen op een bekroning. Het wordt in elk geval alles of niets: ofwel een wonder, ofwel letterlijk een getekend doodvonnis. Nog even afwachten dus.