Dawn of the Planet of the Apes

Genre: Science-Fiction | Duur: 2u10 | Release: 0 - | Land: VS | Regie: Matt Reeves | Cast: Toby Kebbell, Keri Russell, Gary Oldman, Jason Clarke, Andy Serkis

Toegegeven, als meerwaardezoeker beleven wij de zomers de laatste jaren met een dubbel gevoel. Het is niets nieuws meer maar de Hollywoodmelkkoe wordt stilaan moe en het aanbod aan prequels, sequels en reboots lijkt elk jaar exponentieel te groeien. Ook dit jaar krijgen wij een flinke portie van hetzelfde voorgeschoteld. Gelukkig is er af en toe ook een cineast die de basisprincipes van grootse cinema beheerst en een bestaande filmserie kan opwaarderen.

Dawn of the Planet of the Apes wordt misschien wel het beste en meest interessante spektakel dat u deze zomer te zien krijgt. Dit vervolg op het reeds degelijke Rise of the Planet of the Apes heeft alles in huis wat een klassieke blockbuster moet hebben en gaat zelfs nog een stap verder.        

Terwijl de chimpansee Caesar en zijn groep volgzame intelligente apen een vreedzaam bestaan leiden in een natuurpark nabij San Franscisco, is een groot deel van de mensheid gestorven aan een dodelijk virus. Een groep overlevenden werkt aan een heropbouw maar de energiebevoorradingen geraken stilaan uitgeput. Enkel een dam gelegen naast het kamp van de apen kan de mensen de energie leveren die ze nodig hebben. De leider van de overlevenden zou het liefst van al de apen uit hun territorium willen verjagen zodat ze ongestoord hun werk kunnen doen maar een kleine groep mensen onder leiding van Malcolm verkiest een vreedzame dialoog met de apen. Het wantrouwen aan beide kanten is echter groot en wanneer ook bij de primaten niet alle rangen gesloten zijn lijkt de vrede maar van korte duur te zijn.

Rupert Wyatt, de regisseur van de voorganger, liet het door te veel tijdsdruk afweten, waarna Matt Reeves de fakkel overnam. Reeves was nauw betrokken bij de herwerking van het scenario, om zodoende zijn visie door te drukken. Voor het aangekondigde derde deel zal hij zelfs mee schrijven aan het scenario. Het interessante is dat de film  het standpunt van de dieren eerst belicht. We zien de manier van leven van de apen en hoe ze uiteindelijk in confrontatie komen met de mens. De regisseur maakt uitstekend gebruik van het feit dat onze sympathie bij de apen ligt en stelt onze vooroordelen continu op de proef door het aansnijden van complexe thema’s en gevoelens.

Reeves, die met Cloverfield en Let Me In al toonde dat hij een man met een visie is, weet perfect waarmee hij bezig is. Niet enkel weet hij de spanning zeer goed op te bouwen maar hij weet ook precies waar hij ademruimtes moet inlassen om de verschillende werelden te tonen en de personages uit te diepen. Deze film is veel meer karaktergedreven dan je van een blockbuster zou verwachten en de regisseur focust dan ook voornamelijk op de emoties. Het is interessant dat de makers ervoor kozen om de apen onderling vooral met gebarentaal te laten communiceren en hun spraakvermogen vooral te beperken tot de communicatie met mensen. Wanneer de dieren ook met elkaar in gesprek gaan, komt dat soms nogal gefoceerd en ongeloofwaardig over.

De film bevat enkele passende verwijzingen. Zo geeft een jongen de hoog aangeprezen graphic novel Black Hole - een verhaal over een seksueel overdraagbare ziekte waarbij mutaties optreden bij besmetting - aan een aap als blijk van dankbaarheid. En György Ligeti's Requiem, eveneens door Stanley Kubrick gebruikt voor de primatenscene in 2001: A Space Oddysey, valt tijdens de jachtscène ongetwijfeld te herkennen in de uitstekende filmscore. Deze indrukwekkende openingscène laat ook zien wat Reeves op visueel vlak in zijn mars heeft. Bovendien gebruikt hij zijn camera op een functionele en erg effectieve manier. De mooi opgeroepen donkere sfeer had misschien enkel een vleugje humor kunnen gebruiken.

Andy Serkis en de magiërs van het in Nieuw-Zeeland gevestigde visuele effectencomplex WETA - eveneens verantwoordelijk voor het tot leven wekken van figuren in Lord Of The Rings, King Kong en Avatar - zijn de echte sterren van deze film. Vooral de close-upbeelden van de apengezichten zijn vaak erg fotorealistisch. Zelfs de subtiele gezichtsexpressies, die de overtuigingskracht van het acteerwerk erg bepalend maken, zijn hier griezelig goed. Een Oscarnomatie voor Serkis zou ondertussen dan ook niet meer onterecht zijn. Natuurlijk kan men dan wel ter discussie stellen hoeveel van deze prestaties van de acteur zelf komen en hoeveel door de animators is verfijnd, ook al zijn alle beelden van de apen met motion capture camera’s geregistreerd. De andere acteurs zijn eveneens overtuigend maar vooral Jason Clarke is erg goed in de rol van Malcolm.

Deze Apes-film is dus beduidend meer dan alleen popcornvertier en kan gerust naast films zoals The Dark Knight of The Empire Strikes Back gezet worden, sequels waarvan de makers het potentieel binnen hun fictief universum volledig benutten en een interessante invalshoek verkenden. Deze cineasten bouwden voort op het materiaal dat al voorhanden was en tilden hiermee de filmseries tot een hoger niveau. Wij drummen alvast toejuichend op onze borst voor het derde deel.