God Bless America

Genre: | Duur: 1u45 | Release: 9 September 2011 | Land: VS | Regie: Bob Goldthwait | Cast: Joel Murray, Tara Lynne Bar, Melinda Page Hamilton

Er valt misschien iets te zeggen voor misantropie. Duik de geschiedenisboeken in of lees simpelweg een halfuurtje YouTube-reacties en u vindt veel bewijs voor de these dat het menselijk collectief meer idioot dan intelligent is. Wat regisseur Bobcat Goldthwait echter niet lijkt te begrijpen is dat zijn humorloos elitisme de zaak niet vooruithelpt. Vergis u niet, het ironisch genaamde God Bless America mag dan wel poseren als een komedie, achter dat dun masker schuilt een even bombaste als weinig inzichtelijke preek over hoe alles oh-zo-vreselijk is  behalve zij die vertoeven in een ivoren toren van rancune en fatalistische ijver.

Frank is een eenzame man van middelbare leeftijd die niet zo hoog oploopt met de stand van zaken in Amerika. Zo hekelt hij reality-televisie, gastheren van politiek gekleurde praatshows en het achteloos gedrag van de doorsnee burger. Eens hij zijn job verliest en gediagnosticeerd wordt met een hersentumor wordt het hem te veel: hij besluit zijn laatste dagen te gebruiken om het vermeend gespuis van de maatschappij te vermoorden. In zijn kielzog volgt Roxy, een zestienjarig meisje dat zich evenzeer stoort aan wat hun land is geworden.

Eens onze protagonist zijn laatste aanslag tegemoet loopt begin het lied I'm Not Like Everybody Else van The Kinks te spelen, de boodschap ogenschijnlijk zijnde dat minder-begaafden de kop in knallen je een unieke non-conformist maakt. Dat wouden de filmmakers wellicht niet beweren, maar het zet slechts in de verf hoe elk aspect van het scenario ondoordacht is, wat misschien het ergste is dat we kunnen zeggen over een film die een eigenzinnige visie wil propageren. Laat dat ook niet de indruk scheppen dat God Bless America 'edgy' is. De film wemelt van scènes die flagrant ambiëren controverse te veroorzaken maar geen van het bloedvergieten laat een blijvende indruk achter omdat het allemaal aanvoelt als een holle, puberale schreeuw voor aandacht, niet in tegenstelling tot A Serbian Film. "Kijk hoe schokkend ik durf zijn."

Er zijn immers veel gelijkenissen tussen de protagonist en de verwende MTV-tieners die de film aan de kaak stelt. Frank zou misschien geen woedeaanval krijgen moesten zijn ouders hem een blackberry hebben gegeven in de plaats van een iPhone, maar is hij echt zo anders? De wereld is niet conform aan zijn ideaalbeeld ervan dus hij klaagt, vernielt en hangt de moraalridder uit terwijl hij bezig is. De attitude van de twee is principieel identiek, Franks acties hebben slechts meer drastische gevolgen.

In een interview zegt Goldthwait over de film: "The basic theme of this movie is I'm asking people to be kind, so please, copycat that. Go out and start acting right, don't text in a movie theatre, you know, don't be horrible people." Dit voelt echter aan als een zwak excuus om wat duidelijk een infantiele wraakfantasie is goed te praten. Bovendien lijkt het te impliceren dat degenen die bespot worden het doelpubliek van deze prent zouden zijn en dat hij hen ermee wil veranderen. In dat geval faalt de film compleet. Met een antagonistische attitude als dit dring je tot niemand door, en zelfs als het tegendeel waar was geweest, God Bless America heeft niets intelligent te vertellen.