The Voices

Genre: Horrorkomedie | Duur: 1u43 | Release: 3 November 2015 | Land: Duitsland, VS | Regie: Marjane Satrapi | Cast: Ryan Reynolds, Gemma Arterton, Anna Kendrick, Jake Weber, Adi Shankar

Ryan Reynolds speelt in The Voices een mentaal zieke man die met zijn huisdieren praat en per ongeluk een date vermoordt. Een premisse die even bizar als intrigerend klinkt, maar dit is alvast de film waarmee Marjane Satrapi wilt doorbreken in Hollywood. Het contrast met haar debuut Persepolis enhet daaropvolgende Poulet aux prunes kon alvast niet groter zijn.

Het hoofdpersonage van dienst is Jerry, een normaal ogende jongeman die in een fabriek werkt en boven een bowlingbaan woont met zijn huisdieren Bosco en Mr. Whiskers. Reynolds speelt niet enkel Jerry, maar neemt ook de stemmen van de dieren voor zijn rekening. We durven gerust zeggen dat dit een van zijn beste vertolkingen is, naast zijn rollen in Buried en The Nines. Hij weet mooi weer te geven hoe een ietwat naïeve man ten onder gaat aan zijn psychose. Ondanks alles wat Jerry doet in de film, leef je als kijker toch sterk mee met dit droevige personage.

De liefdesinteresses in The Voices worden met verve gespeeld door Gemma Arterton en Anna Kendrick. Beide dames werden perfect gecast, de eerste als de vrouw die buiten Jerry's bereik ligt, de tweede als de ‘girl next door’ die voor de charmes van Jerry valt. Hoewel de film echter begint als een romantische komedie, laten Satrapi en scenarist Micheal Perry het niet na om de meest donkere hoeken van het verhaal te verkennen.

The Voices ontwikkelt zich als een genreblender die qua toon vlot overgaat van komedie naar psychologisch drama tot horror, en hierbij vrolijk met genreclichés speelt. Enige kitsch komt daarbij van pas. Opvallend is het gebruik van felle kleuren om de leefwereld van Jerry weer te geven in contrast het de grauwe realiteit. Hoewel de film ons enkele gruwelijke taferelen voorschotelt, wordt veel van het geweld en de horror geïnsinueerd eerder dan expliciet in beeld gebracht.

Doordat Satrapi daarnaast vrij braaf en conventioneel blijft op gebied van filmstijl en cameravoering, zullen de geharde genrefans misschien wat op hun honger blijven zitten. Verder bewandelt de film ook wat teveel platgereden paden, zoals het obligate jeugdtrauma, maar zijn absurde karakter compenseert dit. Dit komt perfect tot uiting in het einde dat aangeeft alles wat je net gezien hebt vooral niet te serieus te nemen.