The Girl on the Train

Even snel als de roman The Girl on the Train van Paula Hawkins de top van de verkooplijsten bereikte, werd de bestseller ook verfilmd en dat is er wat aan te zien. Je kunt deze oppervlakkige en implausibele psychologische thriller immers niet bepaald een product noemen waar veel tijd en geld werd in gestoken.

De verbitterde alcoholica Rachel stelt zichzelf dagelijks op de proef door met de trein haar oude leven te passeren. Ze troost zich met de indrukken die ze krijgt van het perfecte leven van Megan en Scott, een koppel dat ze gadeslaat tijdens de rit. Wanneer Megan mysterieus verdwijnt, denkt Rachel haar leven weer een doel te kunnen geven.

The Girl on the Train wil in se een degelijk uitgewerkt psychologisch portret zijn van iemand die de grip op het leven wat verloren heeft. Emily Blunt beeldt fatsoenlijk de destructieve, door schuldgevoel getergde Rachel uit. Alleen teert de plot daarnaast ook op geforceerde wendingen die de actie gaande moeten houden. De twee andere vrouwen die de plot dragen, worden immers veel zwakker ingevuld - ieder heeft een patroonbevestigende functie - en de mannen in dit intens bedoelde gedoe zijn al helemaal holle figuren. Nergens wordt enige drijfveer voelbaar. The Girl on the Train lijkt nu en dan zelfs een derivaat van typische jaren ’90-thrillers als The Hand that Rocks the Cradle, Consenting Adults en Sleeping with the Enemy, voor wie zijn pulpklassiekers kent.

Een zwakke spanningsboog en lege personages leiden tot onverschilligheid bij de kijker.

Tate Taylor (The Help) is dan ook lang geen David Fincher, die het al even onwaarschijnlijke Gone Girl wel met effect uitwerkte, inclusief aanvaardbare personages. Die succesfilm moet dan ook grondiger en met meer ambitie voorbereid zijn dan deze verhakkelde vertelling . De spanningsboog blijkt immers te krakkemikkig om van een geslaagde thriller te spreken. Visueel weet Taylor al helemaal niet te boeien en moeten we blijkbaar vooral onder de indruk zijn van het sexy acteursensemble.

Wie de vele ongeloofwaardigheden en onbeantwoorde vragen negeert, kan zich even vermaken met de zoektocht naar de waarheid, maar de pseudo-intelligente plot is te labiel om dat tot het eind van de prent vol te houden. De zwakke finale liet ons dan ook volkomen koud.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de