War for the Planet of the Apes

Zowel Rise of the Planet of the Apes als Dawn of the Planet of the Apes behoorden tot de meer solide blockbusters van de voorbije jaren. Het – voorlopige? – sluitstuk War for the Planet of the Apes laat zich nog sterker gelden als een film die entertaint zonder commerciële compromissen te zoeken.

In dit derde deel worden opperhoofd Caesar en de zijnen genadeloos opgejaagd. De apen hopen een geïsoleerd bestaan te kunnen leiden, maar wanneer een maniakale kolonel de zaak persoonlijk maakt, laat Caesar alle verzet tegen zijn eigen vergeldingsdrang varen en gaat hij tot het uiterste om zijn volk te redden.

War for the Planet of the Apes een allegorische prent noemen, is er misschien wat over. Maar de strijd van een volk om een eigen bestaan en de destructieve krachten van de mensheid stralen op meer dan een moment een zekere symboliek uit. Verwijzingen naar slavernij, de Vietnamoorlog en racisme bepalen mee de grimmige toon van deze actieprent.

Een gedurfde keuze van de makers daarbij is de menselijke personages haast niet in beeld te brengen. De focus op Caesar – niet alleen een aap, maar dan nog een geanimeerd personage – vraagt van de kijker enige bereidheid maar de grandioze effecten waarmee de primaten opnieuw vorm gegeven worden, maken dat je op geen enkel moment twijfelt aan de menselijkheid van deze figuren. Met amper twee personages die zonder motion capture neergezet worden– Woody Harrelson als de naamloze kolonel en de debuterende Amiah Miller als een door de apen opgenomen weeskind - zijn het dus voornamelijk apen die de plot bepalen.

Een grimmige en doorbloede weergave van de strijd van een volk om een eigen bestaan.

Andy Serkis speelt Caesar als een verouderde, clevere leider die weet dat zijn wraakzuchtige en gewelddadige acties moreel te betwisten vallen, maar als zijn enige optie gelden tegenover iemand die nog agressiever is: de mens. Van daaruit ontwikkelt zich een meeslepende, grauwe en apocalyptische oorlogsprent die voortdurend onderbouwd is door emotie en menselijkheid en daardoor elk moment doorbloed en rijk aanvoelt.

Onder een regie van Matt Reeves, die ook de vorige film inblikte, valt dit dus een beheerste, intense blockbuster te noemen met heel wat kwaliteiten. Zo is er naast het degelijke scenario ook de sfeervolle fotografie, het uitmuntende camerawerk en de meesterlijke score van Michael Giacchino. Opvallend trouwens dat de film ook heel wat stiltes durft laten.

Uitzonderlijk dus dat een zomerse popcornfilm zijn publiek ernstig neemt en voor een echte beleving gaat in plaats van voor opgefokte sensatie en kinderlijk spektakel.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de