Dark Waters

Todd Haynes is wel de laatste die we zouden associëren met een waargebeurde ecothriller. De man achter Far From Heaven, Carol en Wonderstruck verlaat zijn eerder melodramatische hoek en verkent met overtuiging nieuw terrein: Dark Waters is een beheerst gebracht milieudrama waarmee de cineast zich van zijn meest verontwaardigde kant laat zien.

Gewoonlijk staat advocaat Robert Bilott ten dienste van grote chemische bedrijven. Wanneer hij, eind jaren '90', een zaak opgedrongen krijgt van een razende boer wiens koeien massaal sterven, komt hij aan de andere kant te staan. Hij brengt een reusachtig milieuschandaal aan het licht, maar tegenover de almachtige en vermogende multinationals blijkt hij in al zijn nietigheid niet opgewassen. Bilott zou er zijn levenswerk van maken het Teflonschandaal bloot te leggen en recht te laten gelden voor alle slachtoffers.

Dark Waters vat je aan als een klassiek David vs. Goliath-verhaal, een vertrouwd aanvoelend drama waarin een aanvankelijk weinig waarschijnlijke verdediger zich vastbijt in een onbevattelijk grote zaak. Echt vuurwerk verwacht je daar niet meer van, ook al zijn vergelijkbare verhalen als Silkwood, The Insider en Erin Brokovich destijds wel de moeite waard gebleken.

Todd Haynes weet dit relaas echter te brengen alsof er nog nooit een film over milieuschandalen werd gemaakt. Van bij de eerste scène al, vat de cineast een authentieke verteltoon en laat Dark Waters je niet meer los. De uitgekiende focus, het beheerste ritme en de knap opgezette mate waarin de kijker als leek meegesleept raakt door een soms al te technische kwestie bezorgen dit drama een grandioze vibe. Zonder in clichés te hervallen of beroep te doen op al te bekende filmische ingrepen, laat Haynes ons schokkende waarheden ontdekken. Op de kijker slaat niet alleen verontwaardiging, maar ook bezorgdheid over. Onze omgeving puilt uit van de potentiële gifbronnen en ineens lijkt kanker een duidelijk aanwijsbare oorzaak te hebben.

Een schokkende, uiterst vakkundig vertelde milieuthriller met een grootse Ruffalo

Mark Ruffalo draagt deze film als een groot vakman. Hij vertolkt Bilott als een wat gedrongen, ietwat ouwelijke dossiervreter, zonder dat je ook maar één keer de indruk krijgt dat hij wil scoren met deze vertolking. Werd deze fantastische acteur eigenlijk niet geweldig over het hoofd gezien bij de uitdeling van de filmprijzen? Ook de rest van de cast maakt indruk. Anne Hatheway is aanvaardbaarder in beperkte doses, zo moeten we vaststellen, en een imposante Tim Robbins werpt zich haast als scene-stealer op.

Haynes deed beroep op zijn vaste DOP, Ed Lachman, die een gloed van neerslachtigheid weet te creëren, en exact weet welke cameravoering nodig is om te verhinderen dat Dark Waters al te zeer de triomf opzoekt. In dit soort zaken zijn de chemiereuzen sowieso de winnaar en blijkt het succes van de rechtszaak hoe dan ook pijnlijk relatief. Dat de film dat ook visueel duidelijk maakt, blijft dus niet onopgemerkt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de