Capone

Genre: Drama | Duur: 1u43 | 2020 | Release: 1 Januari 2020 | Land: VS | Regie: Josh Trank | Cast: Tom Hardy, Matt Dillon, Linda Cardellini, Kyle MacLachlan, Jack Lowden

Capone is niet de eerste film die de notoire crimineel Al Capone opvoert, maar deze sober bedoelde productie kiest ervoor in te zoomen op de laatste dagen van de beruchte gangster in plaats van op zijn gloriedagen. Regisseur Josh Trank (Chronicle, The Fantastic Four) lijkt in zijn pogingen de reflecties van een zieltogende man indringend tot zijn recht te laten komen gedwarsboomd te worden door een op hol geslagen hoofdacteur.

Nu is Fonse, zoals hij in familiekring genoemd wordt, eigenlijk nog lang geen oude man, maar neurosyfilis heeft van de ooit terreur zaaiende patser een aftakelend wrak gemaakt, nog voor hij vijftig is. De steeds hulpelozere patiënt raakt beetje bij beetje zijn vat op de realiteit kwijt en flarden uit zijn verleden en de schrik om een verborgen fortuin te moeten prijsgeven, laten hem nu en dan doorslaan. Maar Capone is als ontmanteling van iemands psyche onvoldoende uitgewerkt en laat ons vooral de vraag stellen waar dit verhaal toe dient. 

Trank heeft duidelijk nagedacht over de stijl en de setting van dit relaas en ergens voel je dat Capone hoopt tot dezelfde triestige, existentiële conclusies-op-het-sterfbed wil komen als The Irishman en andere ouwemannenverhalen. Maar echte inzichten over wie Capone was, levert dit niet op. Een uit al zijn lichaamsopeningen lekkende dwaas, blijkbaar.

Tom Hardy het laken naar zich toe laten trekken, blijkt dan ook de minst goeie zet van de makers. De ongetemde acteur kruipt met de pretentie van de allergrootsten in de huid van de protagonist, fanatiek krochend, theatraal in het ijle tastend en starend, met overtuiging kwijlend, zeikend en schijtend door de film struinend in de schijnbare veronderstelling een grootse en indrukwekkende vertolking neer te zetten. Maar het nadrukkelijk sjokken op de sigaar, het onverstaanbare gemompel en vooral de hoogst irritante, illusiedoorbrekende keelklanken die voor een stem moeten doorgaan, zetten de acteur te kakken als een amateuristische poseur, een over het paard getilde soapacteur die zijn kans in de schijnwerpers grijpt en zichzelf al een Oscar in ontvangst ziet nemen. 

Zonder Hardy had Capone misschien nog enige waardigheid kunnen uitstralen en had dit een fatsoenlijk drama kunnen zijn met een solide cast, maar nu rest enkel een vals en hermetisch vehikel dat nergens over gaat.