Ad Astra

Zijn zevende film heeft de allure van een blockbuster - en de promotie van de prent mikt dan ook nadrukkelijk op de popcornvreter - maar James Gray (The Immigrant, The Lost City of Z) heeft zichzelf geenszins gecompromitteerd en levert met Ad Astra alweer een heel eigengereid, emotioneel authentiek drama af dat eigenlijk heel ver af staat van wat we in dit genre gewend zijn.

En met dit genre, bedoelen we in eerste instantie: science-fiction. In navolging van zijn maatjes George Clooney (Gravity) en Matt Damon (The Martian) wil ook Brad Pitt het astronautenpak eens aangetrokken hebben, maar in wat ongetwijfeld zijn beste filmjaar tot nog toe is - Once Upon a Time in Hollywood laat een heel andere, al even knappe prestatie zien - gaat de intussen geroutineerde filmster helemaal niet voor sensationele ruimtevaartromantiek of spectaculaire galaxy-actie. De samenwerking van de ernstige Gray en de veeleisende Pitt heeft voor een volstrekt onsensationeel, breed beschouwend psychologisch drama gezorgd dat zich afspeelt in de ijzingwekkende afzondering van ons zonnestelsel.

De gelauwerde astronaut Roy McBride krijgt de opdracht een missie te ondernemen om een ruimteschip dat bijna dertig jaar geleden verdween, op te sporen. Aan boord: zijn vader. De om zijn kalmte en rede bekend staande Roy ervaart al snel dat de emotionele geladenheid van deze taak hem professioneel parten speelt. Meer prijsgeven van de daaropvolgende wendingen, lijkt ons onnodig, maar anderzijds zijn de concrete perikelen van de protagonist in se niet zo van belang, hoe grandioos ze ook uitgevoerd werden.

Ad Astra wil immers geen Interstellar zijn - hoe teleurstellend dat ook zal zijn voor de misleide multiplexbezoeker - maar een bijna existentieel epos dat obsessie en vader-zoonverhoudingen als voornaamste thema's bespeelt door het grootse, wereldverkennende te koppelen aan het kleine, intimistische. Opvallend daarbij is hoe vaak nevenpersonages - wetenschappers! - een hogere macht danken of God vermelden. Gray wil dus ook wat kwijt over geloof versus kennis en tal van gebeurtenissen kunnen symbolisch geïnterpreteerd worden.

Het warme, bijna ontroerende personage dat Pitt vertolkt, weet ons te bezweren met de bedaarde zelfreflecties die hij na elke missie als psychologische evaluatie dient te maken. De voice-over legt nu en dan misschien wat te weinig subtiel bloot wie deze man is, waar hij voor staat, wat hij zich voorneemt, maar zijn bespiegelingen zijn treffend, misschien zelfs herkenbaar. Het metafysische aspect dat langzaam aan zijn denken binnensluipt, doet op zijn beste momenten haast denken aan de filosofische opwerpingen uit The Tree of Life. Brad Pitt speelt dat verrassend ingetogen en toont ons dat hij op zijn 55e nog durft evolueren als acteur.

Opvallend weinig sensatie en spektakel in deze diepgravende sci-fi met een geweldige Brad Pitt

Ad Astra hypnotiseert de kijker met majestueuze taferelen. DOP Hoyte Van Hoytema (Dunkirk, Interstellar) roept magische beelden op, die door Max Richter van meesterlijke muzikale ondersteuning voorzien worden. Ze bepalen in grote mate de beleving van deze even oogstrelende als meeslepende film, die uiteraard een heel groot doek nodig heeft om tot zijn recht te komen. Maar de op spektakel beluste cinemaganger zal daarbij onvoldoende aan zijn trekken komen en alles welbeschouwd zal ook de meerwaardezoeker met enige frustratie vaststellen dat de film misschien wat te voor de hand liggende conclusies trekt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de