Augure

Baloji heeft zich al op vele vlakken bewezen. Het was ergens logisch dat de zanger, muzikant, ontwerper en videomaker zich op een dag ook als regisseur zou bewijzen. Met Augure debuteert hij trefzeker. Deze Belgisch-Congolese coproductie werd na erkenning in Cannes tot onze oscarinzending verkozen.

Het hoofdpersonage Koffi, dat je als een representatie van de filmmaker zou kunnen beschouwen, is een bij zijn familie uit de gratie gevallen Congolees die al jaren in België woont en er een gezin heeft gesticht. Een bezoek aan zijn thuisland zal een beproeving blijken, waarbij de rigide beschouwingen van sociale structuren, bijgeloof en cultuurverschillen flink in de verf zetten dat Koffi er niet meer bij hoort. Een aantal andere personages worden in verwante verhaallijnen eveneens als sociale paria's weggezet.

Augure is van productioneel hoog niveau en vindt een aardig vertelritme, dat enkel op het einde uit evenwicht raakt als het initiële hoofdpersonage wat naar de achtergrond verdwijnt na een storende tijdssprong. Maar dat deze vertelling werkt is vooral te danken aan de organische wijze waarop Baloji het leven in Congo-Kinshasa over het scherm laat vloeien, zonder dat culturele eigenheden als eigenaardigheden worden weggezet.

Een van authenticiteit bruisende koortsdroom die Baloji als filmmaker op de kaart mag zetten.

Dit relaas krijgt op sommige momenten de allure van een koortsdroom, waarbij de cineast visueel uitpakt met sterke contrasten, symbolische beelden en energiek kleurgebruik. Misschien had hij het nog extremer mogen gaan zoeken en had Augure voluit voor iets minder definieerbaar en tastbaar mogen gaan, waarbij de macabere poëzie de bovenhand had mogen hebben op de meer prozaïsche taferelen. Die komen immers wat weinig gelaagd over waardoor je finaal concludeert dat Augure zich visueel net wat sterker manifesteert dan thematisch, al bruist de film van authenticiteit.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de