Australia

Zo wervelend als een bontgekleurde tol, zo bombastisch als een bastuba met kerstversiering, zo mooi als een tijdloos sprookje. Neen, de Australische regisseur Baz Luhrman schuwde in zijn vorige films - denk Romeo And Juliet en Moulin Rouge - inderdaad het grote gebaar niet. Maar dat leverde wat de twee vernoemde voorbeelden betreft wel juweeltjes van films op, op beeld gezette gedichten die er met alle beschikbare middelen op uit waren om de kijker te behagen.U merkt het: wij behoren tot dat deel van de mensheid die de halve opera's die Luhrman soms maakt, best wel weten te appreciëren. Meer moeite hebben we met deze nieuwste worp, Australia. Nochtans liet alles het beste vermoeden. Is het niet altijd razend interessant als een grote regisseur een film maakt over zijn roots? En betreft Nicole Kidman, Luhrmans fetisjactrice, niet de Grace Kelly van haar generatie? Ook de synopsis liet vermoeden dat we een film geserveerd kregen om u tegen te zeggen.

Alles draait in Australia om Lady Sarah Ashley, een Engelse aristocrate die, aan de rand van WO II, een grote lap land in Australië erft van haar overleden man. Eens ter plekke wordt ze door de grootgrondbezitter annex veehouder King Carney onder druk gezet om haar land te verkopen. Carney wil immers een grote stapel vee verkopen aan het Amerikaanse leger. Maar dat is buiten de waard gerekend. Sarah huurt de diensten in van Drover, een ruige, Australische veedrijver. Samen met de andere bewoners van haar farm, inclusief de kleine Mission Boy, een halfbloed Aboriginal, besluit ze haar eigen vee naar Darwin te drijven om het als eerste aan het Amerikaanse leger te verkopen. Zal ze in haar missie slagen? Vallen Sarah en Drover als een hakblok voor elkaar? Barst het strijdgeweld in Darwin niet los, uitgerekend als onze protagonisten ter plekke zijn? En hoe moet het verder met de kleine Mission Boy? Luhrmans typerende, wervelende gevoel voor gechoreografeerde actie sleept je zeker mee in dit cinematografisch avontuur (dit is écht een bioscoopfilm). Het gedaver van runderen en gedonder van bommen schudt je bij momenten haast uit je stoel.

De plot vraagt echter wat meer inspanning van de kijker. Zo evolueert Kidmans personage bijvoorbeeld veel te snel van een poepchique Engelse aristocrate naar een ruige bewoonster van de Australische outback. Ook in de romance tussen Ashley en Drover zit nog geen millimeter evolutie. Hup, daar zijn ze twee vreemden voor elkaar, haast als een Marsbewoner en een fraai exemplaar van de planeet Venus, en hup, daar staan ze elkaar te kussen. Tenslotte doet de stoelendans tussen de slechteriken van dienst de film geen goed. Maar anderzijds heeft Luhrman ons op die manier talloze clcihés bespaard. We weten vooraf dat de personages voor elkaar bestemd zijn en Luhrman gooit al die overbodige scènes gewoon overboord. Zo brengt hij een ode aan de grote epische drama's, die even voorspelbaar als pakkend waren.

Luhrman heeft echter veel te veel in zijn film willen stoppen. Zo raast de problematiek van de halfbloed Aboriginals, de kapstok waar de film aan is opgehangen, aan raketsnelheid aan je voorbij. Nog erger is dat de film soms letterlijk stilvalt. Ja, we hebben zo in het midden de spannende tocht van Lady Sarah Ashley's veestapel naar Darwin achter de kiezen en ja hoor, het strijdgeweld van WO II moet nog losbarsten maar tussen die twee hoofdbrokken mankt de film toch wat. Gelukkig valt er nog veel positiefs te melden over Australia. Daar waar Kidman soms een beetje op automatische piloot acteert, smijt Hugh Jackman als de ruige Drover alle registers van zijn talent open. Nooit gedacht dat we zo zouden genieten van deze acteur. De oorspronkelijke gecaste Russell Crowe had het er wellicht ook niet slecht vanaf gebracht.

Bewonderenswaardig ambitieus, maar Australia wil teveel films in één zijn.

De muziek, waarvan het centrale thema nog geen beetje flirt met Bachs beroemde Sheep may safely graze is nog voor geen greintje vernieuwend maar is op een ouderwetse manier toch charmant. Ook het beeldformaat is om door een ringetje te halen: heerlijk ouderwetse kleurenfilters combineren zich met de nieuwste technologieën tot een beeld- en kleurenpracht waar u niet van terugheeft. Tenslotte weet Luhrman in enkele scènes wel degelijk te ontroeren: wanneer Mission Boy in een drive-in bioscoop stiekem meekijkt naar een vertoning van The Wizard of Oz, is dat een onvervalste ode aan driekwart eeuw filmgeschiedenis. Kunnen die positieve elementen de meubelen dan redden? Ja en neen.

Luhrman had hoogstwaarschijnlijk Homerische ambities met deze welgemeende prent maar de film bijt net iets te vaak in het drijfzand der verveling. Anderzijds werd de ruige Australische natuur nog nooit zo oogverblindend gevangen in een prent die eruit ziet als een superdeluxe plaatjesboek. Australia aait dus wel de ogen tot in de kleinste details, hij biedt net iets teveel verschillende films in één rit. Respect en bewondering voor de ambitie van Luhrman, maar een volkomen succes is dit niet geworden.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de