Don Jon

Genre: hardcore romcom | Duur: 1u30 | Release: 20 November 2013 | Land: VS | Regie: Joseph Gordon Levitt | Cast: Joseph Gordon Levitt, Scarlett Johansson, Julianne Moore, Tony Danza, Glenne Headly

Don Jon heeft meer dan genoeg te bieden om elke filmfan naar de zaal te doen spurten. Een fantastische acteur die de hoofdrol speelt in zijn regiedebuut waarin hij als pornoverslaafde johnny verliefd wordt op Scarlett Johansson, en passant ook Julianne Moore én Tony Taxi Danza trotserend?  Geen wonder dat het Filmfestival Gent 2013 reikhalzend uitkijkt naar de komst van Joseph Gordon-Levitt. Dat is dan ook niet de eerste de beste: hij schreef de eerste versie van Don Jon tijdens de opnames van The Dark Night Rises en bedankt in de eindcredits ondermeer Gregg Araki (Mysterious Skin) en Leo DiCaprio (Inception). Wat een filmografie voor een 32-jarige.

Ook ’s mans eerste langspeelfilm is de moeite, al zijn het vooral de acteurs die sterk werk maken van dit lichte vertier. Een speciale vermelding mag daarbij naar Glenne Headly die net als voornoemde vier van het scherm spat als ‘don’ Jons moeder. Samen met daddy Danza maakt ze zich zorgen over het relatiepatroon van hun zoon, tot die stopt met zijn oneindige one night stands en eens écht voor een meisje wil gaan – over bedoelde blondine zijn de marcellekes dragende vader en zoon het roerend eens: “great piece of ass”.

Nu heeft die Barbara, een wild kauwgummende Johansson in glimmende outfits, met grote oorbellen, net als beide heren meer body dan brains. Maar zelfs zo’n lijf kan Jon niet weghouden van zijn favoriete fetisj – hardcore webporno, die de film dan ook flitsend gemonteerd in beeld brengt. Niet dat zoiets nog vermag te choqueren. Een beetje bonkend bloot slaat de HBO-kijker al lang niet meer uit het lood en de arthouse kijker krijgt geregeld veel extremere seks op het netvlies (Breillats Anatomie de l’Enfer, Moodyssons A Hole in my Heart, ongetwijfeld ook Von Triers Nymphomaniac). Wat Don Jon laat zien is daarmee vergeleken best braaf, bovendien spurt onze protagonist tijdens de prent zo’n vijf, zes keer richting biechtstoel om zijn zonden vergeven te zien.

Het licht karikaturale en de vele herhalingen maken dit een vederlichte prent met voorspelbare moraal, maar het werkelijk fantastische spel van zowaar elke hoofdrolspeler heft de stijloefening naar een hoger niveau. Zo worden de reprises eerder hypnotiserend dan vervelend. Gelukkig, want anders had Don Jon een wel heel klein pietje.