The French Dispatch

Genre: Komedie | Duur: 1u48 | 2021 | Release: 27 Oktober 2021 | Land: VS | Regie: Wes Anderson | Cast: Bill Murray, Tilda Swinton, Frances McDormand, Adrien Brody, Benicio Del Toro, Jeffrey Wright, Timothée Chalamet, Elisabeth Moss, Jason Schwartzman, Edward Norton, Owen Wilson, Léa Seydoux, Saoirse Ronan, Willem Dafoe, Mathieu Amalric, Lyna Khoudri, Liev Schreiber, Lois Smith, Griffin Dunne, Christoph Waltz

Dat het lang uitgestelde The French Dispatch een volbloed Wes Andersonfilm mag genoemd worden, is tegelijk zijn sterkte en zwakte. Deze film met zijn maffe personages en aanstekelijke vertelstijl jubelt en knettert van de visuele en narratieve energie maar het is op alle vlakken precies het soort prent dat we van Anderson verwachten en verrassingen blijven dus uit. 

In deze vrolijke en bonte ode aan de journalistiek en aan de Amerikaanse reporters die in Europa hun horizon gingen verbreden, manifesteert zich geen echt hoofdpersonage, wat we van Anderson niet gewend zijn. Centraal staat de redactie van The French Dispatch, die terugblikt op enkele sterke verhalen die in hun literaire uitgave verschenen in de loop van de carrière van hoofdredacteur Arthur Howitzer Jr. De drie lijvige anekdotes nemen het in de eerste plaats op voor de soms wat gesjeesde figuren die hun bestaan aan verslaggeving overgaven, maar ook aan de Franse cultuur en kunsten en de referenties zijn dan ook legio. 

Het zijn heerlijk gelaagde, uiteenlopende maar ook wat steriele vignetten, die best inventief gebracht zijn en de kijker alweer laten smullen van doordachte composities, imponerende sets, geladen kleurgebruik en droge humor. De kenmerkende kwieke montage, de typische tjingeltjangel op de soundtrack en de traditionele voice-overs bieden elke Andersonfan precies wat hij wil zien, ook al moet je eerder glimlachen dan grijnzen of schateren om de aparte, soms wat vergezochte karakters.

Waar Anderson eerdere films als The Life Aquatic with Steve Zissou, Moonrise Kingdom, The Darjeeling Limited en Isle of Dogs echter injecteerde met een dosis weemoed, melancholie of levenspijn, verdwijnt stilaan elke emotie uit zijn werk. Ook The French Dispatch liet ons hart niet bepaald smeulen. Het is poppenkast van de bovenste plank, maar de kolder enerzijds en de uitgestreken gezichten anderzijds verhinderen een echte emotionele betrokkenheid.

Nu en dan knetter het wel - Chalamet die als studentenleider achterop de brommer onder een sterrenhemel een nieuwe tijd tegemoet rijdt, zorgt voor een scheut ontroering - maar waar Howitzer als een variant op kapitein Zissou een bonte bende had kunnen aanvoeren, valt helaas weinig verlangen naar vervlogen tijden of passie voor het schrijversvak te ervaren, zo teleurstellend weinig tijd brengen we door op de kantoren van The French Dispatch zelf. Elk relaas staat ook zodanig op zich dat er weinig sprake is van samenhang en de kijker wat tast naar een rode draad. 

De mooiste cast in jaren blijkt dan ook een maat voor niks. McDormand, Chalamet en Wright hebben nog een zekere dimensie, alle anderen zijn eerder stripfiguren of veredelde figuranten. Andersons eerdere ensemblefilms lieten de personages altijd op deugddoende wijze een soort van familie vormen. 

Kan je The French Dispatch dan klasseren als een mindere Anderson? Geenszins, gezien de rijkdom aan ideeën, stijlen en sferen. Maar laat ons het werk van de geniale filmmaker binnen afzienbare tijd niet als repetitief en hermetisch moeten omschrijven.