Phantom Love

Met Phantom Love zijn we aanbeland bij de obligate kunstfilm. Gefilmd in zwart-wit, zonder echt verhaal of dialogen, maar met geësthetiseerde beelden en surreële elementen mag deze film dan wel arty zijn, het levenloze gebruik daarvan is redelijk farty. Regisseuse Nina Menkes laat de beelden voor zich spreken, maar helaas doen die dat even weinig als de personages.

Het naamloze hoofdpersonage is een vrouw die lusteloos ergens in een casino werkt en zich al even lusteloos laat neuken door deze of gene man. Veel meer informatie dan dat krijgen we niet. Menkes filmt bijna alle scènes met een zwalpende camera en een steeds wisselende focus. Details als horloges van gokkers of zuignappen van octopussen vervangen ?nuttige? shots, maar wegen er in hun esthetiek helaas niet tegen op. Na verloop van tijd verveelt de film, irriteert hij zelfs.

Menkes lijkt de verveling in het leven van het hoofdpersonage over te brengen door ook zelf vervelend te filmen: ellenlang aangehouden shots van een beukende man, de herhaling van de uitspraak ?no more bets please? in het casino. De boodschap van verveling komt goed aan, iets te goed zelfs. Wanneer de zus van het hoofdpersonage een nieuwe wending in de film brengt, is er bijna niets meer te redden. Toch is het boeiend idee dat de ene persoon de onrust van de andere incarneert. Helaas wordt die gedachte te weinig uitgesponnen.

Daarenboven zijn de surrealistische symbolen even origineel als inspirerend: de slang op gang bewijst dat filmmakers het nog niet afgeleerd hebben bijbelclichés te gebruiken en de zwevende vrouw moet ons zeggen dat Menkes Tarkovski?s Zerkalo gezien heeft. Handig voor op een filmquiz, maar ongeïnspireerd op het scherm. Ook liet Menkes zich nogal transparant beïnvloeden door Maya Deren, de fantastische filmmaakster die vooral in de jaren '40 enkele bijzonder sfeervolle kortfilms maakte zoals Meshes of the Afternoon en daarmee ook David Lynch sterk beïnvloedde. Net als Deren, legt ook Menkes de focus op het vrouwelijke, en maakt ze gebruik van surrealisme. Iets te veel invloeden, iets te weinig subtiel. Iets te veel hoge kunst, veel te weinig ziel.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de