Seven Sisters

Genre: Actie | Duur: 2u03 | 2017 | Release: 30 Augustus 2017 | Land: Groot-Brittannië, Frankrijk, België | Regie: Tommy Wirkola | Cast: Noomi Rapace, Marwan Kenzari, Glenn Close, Pål Sverre Hagen, Willem Dafoe

Toen kort voor Seven Sisters de actiethriller Unlocked verscheen, rees bij ons de vraag al wat precies de plek van Noomi Rapace is in Hollywood. Prometheus leek haar tot opvolgster van Sigourney Weaver te bombarderen, maar de Zweedse heeft ons sindsdien niet bepaald verrast. Deze Seven Sisters voert haar op in zeven verschillende rollen, wat maakt dat we momenteel zelfs even genoeg van haar hebben.

De zeven vrouwen die Rapace vertolkt, zijn zussen, elk genoemd naar een dag van de week, een zevenling geboren in een tijd van overbevolking waardoor er een één-kind-politiek van kracht is. Ze doen zich voor als één persoon en elke dag mag één van de zussen naar buiten. Maar dan komt Monday niet terug naar huis. Haar job in het Child Allocation Bureau zou daar wat mee te maken kunnen hebben.

Deze Europudding beschikt over een plot met potentieel maar er was helaas niemand beschikbaar om dit alles op één lijn te zetten. Een Noorse regisseur met beperkte kwaliteiten, (Wirkola, van Dead Snow en Hansel & Gretel: Witch Hunters); een Zweedse actrice die het Engels niet machtig genoeg is om nuance en emoties aan haar overdaad aan personages toe te voegen; een Nederlander die enkel als eye candy mag fungeren; Roemeense locaties die enerzijds de beperkingen van het budget benadrukken en anderzijds herinneringen aan het communisme moeten oproepen;  twee Amerikanen die er omwille van hun grote naam zijn bijgehaald (maar welke amateuristische visagiste takelde Glenn Close zo toe?). Tot slot lijkt elk betrokken land – waaronder ook België! – een bijrolacteur en een producer afgevaardigd te hebben.

Het resultaat is een overgeproduceerde, veel te lange en volkomen stijlloze en slecht geschreven actieprul die nergens het dramatische potentieel weet te benutten en dus ieder moment hol en werktuiglijk aanvoelt. Rapace mag dan al haar mannetje kunnen staan in de actiescènes, ze is haast bespottelijk in de pogingen om zeven verschillende identiteiten neer te zetten. Het is overigens ook enorm onwaarschijnlijk dat de zussen zo’n uiteenlopende persoonlijkheden geworden zijn als ze zo geïsoleerd leven. Ook de rest van de cast weet nergens te overtuigen.

We moeten het dan stellen met tal van obligate, vermoeiende shoot-outs en achtervolgingen, die de alledaagsheid en het gebrek aan inspiratie en visie van de makers nog eens in de verf zetten. Wat dit soort vehikels in onze zalen te zoeken heeft, is een raadsel.