The Third Man

Eén van de laatste wensen van legende Stanley Kubrick was een gerestaureerde versie van zijn meesterwerk '2001: A Space Oddyssey' opnieuw in de bioscoop uit te brengen, in 2001, 33 jaar na datum. Dit heuglijke moment nadert met rasse schreden.

Voor het zover is kunnen we ons deze zomer alvast verkneukelen aan een opgeknapte versie van een andere klassieker, 'The Third Man'. Deze mijlpaal in de Britse filmgeschiedenis dateert van net na WO II. Toen namen een aantal gedreven producenten het roer over, om jonge, eigenzinnige regisseurs een kans te bieden. Naast de vernieuwende cinema van o.m. Michael Powell en Emeric Pressburger ('Black Narcissus', 'The Red Shoes') waren twee andere filmmakers zo mogelijk nog belangrijker: Carol Reed en David Lean.

Terwijl Lean op meer vertrouwd terrein bleef met populaire Charles Dickens-verfilmingen ('Oliver Twist'), zocht Reed het in complexere sferen; zijn intrigerende 'The Third Man' (1949) was gebaseerd op een origineel scenario van Graham Greene, de auteur wiens donkere romans bevolkt werden door zondaars, verraders en spionnen, in een wereld van overspel, schuldbesef en boetedoening.

Reed en Greene hadden al eerder samengewerkt aan 'The Fallen Idol' (1948) onder het wakend oog van producent Alexander Korda. De film werd een grote hit, zodat Korda het duo voorstelde een film te maken die zich, uit financiële overwegingen, in Wenen zou afspelen. Met als resultaat 'The Third Man', waarin Reed de morele verloedering van Wenen op groteske wijze gestalte gaf.

Via het veelvuldig gebruik van schaduwen, lichteffecten en ongewone camerastandpunten creeërde hij een nerveuze film, die zich concentreert rond de lager aan wal geraakte schrijver Holly Martins, die in Wenen zijn vroegere vriend Harry Lime gaat bezoeken. Bij zijn aankomst blijkt deze laatste te zijn doodgereden. Martins neemt het niet dat de naam van Lime door het slijk wordt gehaald maar komt er al gauw achter dat één en ander niet uit de lucht gegrepen is...

Mis deze grandioze film met zijn schittterende acteurs, zijn overrompelende vormgeving, legendarische muziek (Anton Karas op de sitar) en klassieke scènes (de achtervolging door de riolen!) niet.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de