Capturing the Friedmans

De Friedmans vormen een gezin in een typische Amerikaanse suburb in het toch wel meer dan mooie Long Island. Vader Friedman is een toegewijde computerleraar, zoonlief helpt hem daarbij. Hij wordt door zijn naasten gerespecteerd en menig buur schrijft zijn kind in voor de computerlessen; waarbij ze worden aangemaand hun blik vooral niet voorbij te laten gaan aan de piano(lessen).

Tot op een welbepaald moment zoon en vader gearresteerd worden op betichting van pedofilie (wat niet zo'n donderslag bij heldere hemel is als het lijkt). En dit is het vertrekpunt voor een docu, die er écht in slaagt geen partij te kiezen (da's wat anders dan het pamflettisme van Michael Moore)! Je krijgt drie kanten van de zaak te zien: de slachtoffers, de getuigenissen achteraf van de betrokken familieleden en vermeende slachtoffers én als ultiem confronterende slagkracht: home made video's.

In de openingssequens krijgen we lieflijke beelden van een Amerikaanse happy family; maar iets later lijkt Marilyn Manson's Adam-trilogie opera style uitgevoerd te worden. Met briljante interpretatoren. Vader Arnold is duidelijk een lichamelijk wrak, partner in crime Jesse is verdoofd, middelste zoon Seth kan niet meer volgen, oudste zoon David wil vechten voor zijn behoud, terwijl de moeder regelrecht naar een emotioneel vagevuur afstevent.

Een gruwelijk portret, van alle drie de kanten: de 'verkrachten' lijden zichtbaar onder de pedofiele uitspattingen. Anderen beweren dan weer dat er nooit een mannelijk lid te zien is geweest (maar is dat Freudiaanse verdrukking of waarheid?). Vader en zoon steunen elkaar steunen in hun waarheid-of-leugen van onschuld, maar in de rechtszaal wordt (door allerlei advocaten-jongleur-trucjes), met (oprecht) gevoel voor schaamte, ..."schuldig" gepleit.

Capturing the Friedmans is een docu in de puurste zin van het woord. Wie meent dat een medaille slechts twee kanten telt, vergeet de ronde omtrek ervan, met al zijn schaduwen.

Jarecki brengt die in beeld. Briljant is het woord niet, maar dit is toch veruit het beste wat er in de komkommermaanden in de zalen te vinden is. Gaat daarheen en plaats jezelf in de schoenen van onderzoeksrechter, slachtoffer of niet-slachtoffer, familielid of rechter. Er staat je een confronterende reis door de menselijke psyche te wachten, langs de grenzen van leugen en waarheid, door een bos van vooroordelen en een doolhof van grijze zones.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de