Four Brothers

Four Brothers, zo belooft de synopsis, is een klassiek verhaal over wraak met een diepe, emotionele kern. Wraak is een vaak beproefd thema in Hollywood, met Quentin Tarantino's Kill Bill-tweeluik als meest recente referentie. Wat dat betreft doet regisseur John Singleton met Four Brothers zijn werk meer dan goed. De kijker wordt meegezogen in het verhaal, de actie is stevig en de taal vuil, net zoals het hoort in dit soort films. Helaas konden Singleton en scenaristen Elliot en Lovett het daar niet bij laten en liepen ze zichzelf voorbij in hun zoektocht naar de diepe emotionaliteit van het verhaal.

Bobby (Marc Wahlberg), Angel (Tyrese Gibson), Jerry (Andre '3000' Benjamin) en Jack (Garrett Hedlund) zijn vier broers (zonder bloedband) die elkaar voor het eerst sinds jaren terugzien op de begrafenis van hun adoptiemoeder. Zij werd vermoord door een stel gangsters tijdens een hold-up in het lokale kruidenierszaakje van een vergeten wijk in Detroit. De vier zweren wraak en komen op hun zoektocht naar de daders en de waarheid een hoop onwelriekende figuren tegen. Als ook een van de boers zelf iets te verbergen lijkt te hebben, is het hek helemaal van de dam.

Singleton is niet meteen 's werelds meest gesofisticeerde regisseur, maar heeft met onder andere Shaft en 2 Fast 2 Furious toch een zekere expertise opgebouwd in het actiegenre. Cast en crew kwijten zich wat actie betreft dan ook doeltreffend van hun taak. De actiescènes zijn doorgaans stevig, soms bloedstollend en een enkele keer zelfs shockerend sober. 'Marky Mark' Wahlberg is niet altijd even overtuigend als stoere opperbroer maar de man doet duidelijk zijn best. Het is Andre Benjamin die het meest verbaast. De helft van het hiphopduo OutKast mist nog wat finesse maar zijn prestatie staat er wel.

Toch kunnen Benjamin, Wahlberg en een berg bloedzakjes de film niet redden van het compleet fout gelopen streven naar sentiment. De scènes waarin de mannen hun moeder in gedachten tot leven zien komen -met een flinke portie wijze raad erbovenop-, zijn ronduit lachwekkend. Het zijn fragmenten die erbij lijken geplakt, om toch maar een groter publiek te kunnen aanspreken. Jammer, want af en toe krijgen de beelden een enorme opstoot van rauwe werkelijkheid die toont hoe sterk de film had kunnen zijn.

John Singleton stond voor de keuze: ofwel maakte hij een pure actiefilm en werpt hij het vals sentiment in de prullenmand, ofwel werkte hij de emotionele basis van zijn personages verder uit en gunde hij die een stevige plek in het verhaal. Helaas is het geen van beide geworden. Tarantino bewees al dat het perfect mogelijk is thema's als wraak en liefde in een film samen te breien, maar de man is en blijft een uitzondering. Singleton had er goed aan gedaan wat minder hooi op zijn vork te nemen. Hij kan het gewicht eenvoudigweg niet aan, zelfs niet ondersteund door de slecht getatoeëerde rug van Mark Wahlberg.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de