Edison

Edison? Het levensverhaal van Thomas Edison? Helemaal niet. De pitch van deze prent klinkt heel wat interessanter dan een opéénstapeling van electrische lampen, kinematografen en filmmaatschappijen. Edison blijkt hier namelijk een stad, of liever een metropool. Het regent er de laatste tijd misdaden en moorden. Onder de beschermende vleugels van hoofdredacteur Morgan Freeman raast rookie reporter Justin Timberlake er door de straten om zijn medebewoners te kunnen berichten over de avonturen van F.R.A.T. Die politieéénheid, "First Response And Tactical", telt ondermeer LL Cool J én Kevin Spacey in zijn rangen. Freemans personage was ooit een Pulitzerprijs winnende fotograaf maar nu editor in chief van een lokaal krantje, Timberlake riskeert zijn leven voor de liefde, LL wil stoppen met schieten om te kunnen trouwen en Spacey neemt het op tegen machtige politici.

Timberlake is geen Britney Spears of Jessica Simpson (Dukes of Hazzard). Hij wachtte net als die sterretjes op een hoofdrol voor hij in een Hollywoodprent opdook , maar koos wel een project dat er alvast op papier erg interessant uitzag. Meer nog: de man zingt niet en de obligatoire nachtclubscène waarin hij zijn body mag rocken duurt nog geen minuut. De emotionele scènes met zijn liefje (Perabo uit Coyote Ugly) snijden dan wel niet bepaald door merg en been, toch is dit debuut als acteur absoluut geen afgang. Een beter scenario zou dan ook een erg goeie zaak zijn geweest.

Want LL Cool J mag dan al effectief cool zijn én goed acteren, klasseacteurs als Spacey en Freeman mogen dan wel een minieme sprankel leven in hun vlakke personages krijgen, toch zetten de vier heren hun carrièrecoaches maar beter collectief op straat. Want alle drukdoenerij ten spijt -er zijn aardig wat geïnspireerde montageovergangen, maar die verzinken in een productie die vooral wil aandraven met méér decibels, méér tempowisselingen, méér plotwendingen- voél je niks van die bombastische emoties.

Wel omnipresent: ellenlange shoot-outs en een loeiharde soundtrack, nog voor het begin omineus aangekondigd bij de credits : "Music by Machine Head". Veertienjarigen zullen zich ongetwijfeld kunnen veréénzelvigen met Timberlake die op een fietsje wegcrosst in de rechteronderhoek van het kader, terwijl de rest van het scherm wordt opgevuld met een gigantische explosie. Maar zouden zij ook opmerken dat hij eerst geen, en later wel een mutsje opheeft?

In rustiger scènes worden -bij gebrek aan een beter woord- gedachtengangen niet uitgesproken. In de plaats daarvan krijg je in ware televisiestijl zwart-witte foto's voorgeschoteld van beelden die je daarvoor al eens zag. Zo weet je bijvoorbeeld dat Timberlake terugdenkt aan zijn inééngeslagen vriendin -subtiel is anders.

Een schande voor het pak goeie acteurs? Zeer zeker. Freeman topte met Million Dollar Baby onze K.U.T-top tien van 2005 en Spacey deed met American Beauty even goed in die van 2000. In een ideale wereld, en in een filmjaar dat zich als erg sterk aankondigt (Good Night, and Good Luck, Brokeback Mountain, Three Times: u kunt elke week wel naar een klasseprent) zou Edison nu al thuishoren in de reeks flops van het jaar. Maar zover komt het waarschijnlijk niet. Want terwijl dit slappe verhaaltje een belediging is voor elke betalende zestienplusser, werpt de mondiale filmmarkt ongetwijfeld ook dit jaar nog heel wat ergere troep in de zalen.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de