Mortuary

Moeder Fowler trekt met haar twee kinderen, de puberende Jonathan en zijn vervelend melodramatisch zusje Jaimie naar een klein stadje om een nieuw leven te beginnen na de dood van haar man. Het huis dat ze gekocht heeft blijkt echter in een toestand van totale verrotting en verval te zijn. Een vies pikzwart mos groeit er tegen muren en plafonds en een kapotte riolering zorgt ervoor dat het hele huis omringd is door een vieze, stinkende drek. Jarenlang deed het dienst als mortuarium en in de tuin bevindt zich een kerkhof. Niet meteen een opbeurende omgeving dus. Maar moeder Leslie is vastbesloten dat een nieuwe carrière als begrafenisondernemer haar leven weer zin zal geven en ziet zelfs de renovatie van het bouwvallige huis als een positieve uitdaging. Ze is dan ook erg fier wanneer ze haar kinderen de vierkante meter grasperk laat zien die ze voor het grauwe kerkhof heeft aangelegd. Jonathan zoekt ondertussen een baantje in de plaatselijke snackbar en komt onder de vleugels terecht van de kloeke Rita en haar bevallige nichtje. Die laatste vertelt hem maar al te graag de mysterieuze verhalen die over het naargeestige huis de ronde doen.

Mortuary ontwikkelt zich verder als een verwaarloosbaar zombieverhaal met een mank scenario dat zichzelf niet al te serieus neemt en voor enkele goeie, maar ook heel veel flauwe momenten zorgt. De film moet het vooral hebben van de excentrieke personages die in het stadje rondlopen, zoals de rare sheriff die moeder Fowler komt waarschuwen over tieners die op het kerkhof komen om graveyard babies te maken of de vrijpostige burgemeester die op een soort Chris Van Den Durpel-typetje lijkt en aan elke zin een krankzinnig lachje toevoegt. De meeste van deze personages zijn echter maar weinig grappig en gelukkig wordt het geheel nog een beetje gered door de vertolkingen van de twee vrouwelijke hoofdactrices. Zo doet Denise Crosby leuke dingen als de overenthousiaste moeder die met haar hoofd in de wolken aan haar praktijk in het mortuarium begint- met vanzelfsprekend enkele hilarische splattermomenten als gevolg. En Lee Garlington is zalig als de kordate snackbar madam, die naar eigen zeggen zware trauma?s overhield aan de CIA-experimenten met LSD in de jaren zeventig.

Best genietbaar, mits voorzien van de nodige live audiocommentaar van het onfrisse volkje in de Brusselse Passage 44. Maar zonder die kreten blijft er maar een mager beestje over.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de